werk-/speel-/ hobbykamer

De werk-/speel-/ hobbykamer is aangepast aan het nieuwe Seizoen:"De Herfst".

Er kunnen nu kransen worden gemaakt van het snoeigroen uit de tuin.

Het wordt weer knus in huis. De kaarsje kunnen weer volop gloeien.

Vannacht wordt de klok teruggezet. Het is wintertijd in Nederland.

Het leven gaat zich vanaf nu meer binnenshuis afspelen. De ochtenden en avonden zijn frisjes. De bladeren in de tuin verkleuren aardig. De laatste lijsterbessen worden door zwermen vogels belaagd. Vandaag was er regen. Morgen meer zon en enkele buitjes.

Ach...iedere seizoen heeft zo zijn eigen charme.

De herfst is vooral een mooie tijd in de natuur. Het knarst onder je schoenen als je door de paden met eikels loopt.

Rode hoedjes in het gras. Elfenbankjes op de stammen. Soms in een vlaag zie je kaboutertjes wegflitsen. Ik laat me zo maar in de waan. Weer even kind..zó heerlijk.

EEN HERFSTAVOND

Salomo 18 weken

Het Boek van Madelon Hoofdstuk 7

Hoofdstuk7

Een ontknoping

Opeens ging de telefoon in de serre.................
Bertha liep snel naar de grote hal om de telefoon op te nemen. Madelon keek om ; zag nog net het puntje van de strik van haar schortje door de openstaande tuindeuren verdwijnen. "Wat een bruisende vrouw" merkte Madelon op. "Nou en of" antwoordde Do,' Bertha straalt energie uit.'Op dat ogenblik kwam Bertha weer naar buiten gelopen ; zo te zien was er iets aan de hand.
Bertha straalde van top tot teen....'Max was aan de telefoon....; met de mededeling dat hem iets bijzonders was overkomen. Do en Madelon keken elkaar aan, lachend om de onhandige opgewondenheid van Bertha . Beiden bogen zich een beetje naar Bertha toe om geen letter van het komende verhaal te hoeven missen. ' Max, is al onderweg, mevrouw. Ze zullen er over een uurtje zijn! Ik ga naar boven de kamers in orde maken! Ik moet als de weerga iets aan het eten gaan veranderen! kunt u me beneden even missen mevrouw?' 'Ja, natuurlijk, Bertha, ga maar gauw...'gebood Do nu ook. 'Oh, jee! Madelon,' ik ga je nu eerst vertellen hoe het allemaal in elkaar zit hier!'Do schonk thee in voor hen beiden, haar gezicht stond opeens erg serieus !'Madelon, meisje:" Ik heb je verteld over dat verschrikkelijke ongeluk dat mijn dochter en kleinzoon overkwam. ......
'Mijn man en ik hebben hier altijd gewoond, vanaf de dag dat we getrouwd waren. We waren heel gelukkig, vooral toen onze dochter werd geboren! Er was echter iets dat ons geluk danig parten speelde! Mijn man had een groot probleem.....Hij dronk. Iedereen doet dat wel eens , maar hij dronk soms echt een beetje te veel! Jaren ging het goed..... dan stak het de kop weer op! Het is een ziekte , Madelon, het is verschrikkelijk! Als je dit hebt dan heb je:" levenslang!" Do nam even pauze en ging verder met haar verhaal: 'Die bewuste avond had mijn man weer teveel gedronken ! Is op de bank in slaap gevallen terwijl hij een sigaret rookte. Onze dochter en kleinzoon waren al boven, lagen al te slapen. Je begrijpt wat er toen is gebeurd......! Ze zijn beiden gestikt in de rook! De hele achterkant van het huis is in rook opgegaan! Do nam even een korte pauze; haar gezicht stond droevig. 'Mijn man is ondanks verschrikkelijke brandwonden, de dood bespaard gebleven. Hij was echter verlamd aan beide benen.'
Madelon was bleek achterover in haar stoel gezakt, alsof ze zichzelf voor dit alles wilde beschermen! Do vertelde echter door, alsof ze in een soort hypnose was! 'Ik kon het hem niet vergeven, Madelon. Ondanks dat hij me heel hard nodig had, ben ik met Max, die alleen over bleef, naar Canada vertrokken, waar mijn zuster en haar familie woont. Mijn man ........werd een wrak! Hij heeft me gesmeekt terug te komen. Hij hield heel veel van mij.' Do staarde naar een punt voor zich uit. 'Ik ben ondanks dat, altijd van hem blijven houden, maar kon niet onder een dak met hem wonen, waar al dit verschrikkelijks was gebeurd. Het zou nooit meer zijn als tevoren!' Do vertelde door . Madelon zat muisstil en bleek te luisteren. 'Mijn man is als tweeling geboren. Jan zijn tweelingbroer woont in Zwitserland. Hij erfde van zijn ouders het chalet in Interlaken. Jacob mijn man erfde ons huis na de dood van hun ouders. Na de dood van mijn man ben ik teruggekomen om het huis van mijn schoonouders in ere te houden. Ook voor Max. Hij zal uiteindelijk hier de scepter zwaaien, als ik er niet meer ben.' Jan is overgekomen en die twee_ zijn nu samen door Nederland getrokken, om herinneringen op te halen.' Do zuchtte maar ging verder:
'Het huisje aan het meer heb ik gekocht omdat ik hier nu wil blijven wonen. Max zal hier zijn intrek nemen. In de winter zal ook ik _hier meer vertoeven. Het is in de winter te vochtig aan het meer. Ik heb het je niet verteld, eerder. Ik wilde een nieuw leven gaan beginnen en had mezelf wijsgemaakt dat het was, zoals ik jou dat heb verteld die avond toen we elkaar hebben ontmoet!' 'Ja, meisje, dit is een triest verhaal !'
Madelon had medelijden met Do, omhelsde haar. De twee vrouwen hielden elkaar stevig vast. 'Ik vind het heel bijzonder dat U me dit allemaal toevertrouwd! Ik zal U niet langer tot last zijn, ik ga zodadelijk mijn spullen pakken' zei Madelon met zachte stem. 'Ben je niet wijs, kind? Hoe kom je op deze belachelijke gedachte?'Do keek haar verschrikt aan. 'U heeft het al zo druk nu met uw kleinzoon en uw zwager, daar kan ik niet ook nog eens bijkomen! "Je bent hier en je blijft hier, hoor! Je blijft tot je weer behoorlijk uit de voeten kunt, en weer kunt autorijden.' Do sprak Madelon toe met een besliste klank in haar stem. 'Ja maar.....', Madelon kon echter haar zin niet afmaken. 'Niks te ja.. maar.........Madelon! Je zou me zo teleurstellen door te vertrekken.... Dat doe je me niet aan, wel?'
Madelon wist niets meer te zeggen, knikte verlegen. Do gaf haar weer een omhelzing en kuste haar op beide wangen! 'Oh, jee! Wat een dag!' Do pakte haar zakdoek die ze uit haar tas frommelde en zwaaide ermee voor haar gezicht! We nemen een port, Madelon! Hebben we nodig!'
Madelon, die eigenlijk geen trek had, durfde niet te weigeren, even later zaten ze aan een glas port, die Do uit de kamer achter de serre had gehaald. Ongemerkt werd het steeds later,ook wat frisjes, dus besloten de beide dames naar de serre te gaan. Madelon had zich even overbodig gevoeld, maar was nu erg blij te blijven.
Ondertussen was ook Bertha weer beneden en kondigde aan dat ze met het voorbereiden van het diner zou beginnen. Madelon ging met hulp van Do even naar haar kamer, om zich wat op te frissen en zich te verkleden. Ze vond het spannend om kennis te maken met Max.
In de stilte die er heerste klonk opeens een luid getoeter. Madelon kon niet ontdekken wat het was. Wél hoorde ze even later een geluid dat ze tot haar grote schrik herkende! Boehoe.......! klonk het in haar oren! Waar had ze dit meer gehoord? Delta?........! Madelon stond genageld aan de grond, wist even niet wat ze moest denken.
Ze hoorde Ducootje enthousiast blaffen in de tuin. Wéér hoorde ze : Boehoehoe.........! Ze hoorde mannenstemmen, en Do.
Ze hinkelde voorzichtig naar het raam met een grote badhanddoek voor haar naakte lichaam. Nee! Dat kán niet! Zag ze het nu goed! Madelon steeg het rood naar de wangen, haar hart begon te bonzen! Dat waren : Marnix en oom John en Delta, die luid blaffend opsprong tegen Do. Do begroette Delta door op zijn rug te kloppen, de mannen omarmden Do.
"Marnix...... Zou dit Max zijn? Oom John..... zou dat oom Jan uit Zwitserland zijn?
Madelon raakte een beetje uit haar doen! Nu even goed nadenken. Ze kon geen kant op met haar voet en zou de confrontatie aan moeten gaan. Ze ging naar de kast om iets uit te zoeken aan te trekken . Zorgvuldig kleedde ze zich aan ondertussen bedenkend hoe ze het aan zou pakken. Madelon was opgewonden om Marnix weer te zien. Toen ze eindelijk tevreden was met haar uiterlijk strompelde ze naar het liftje en daalde af.Een opgewonden Do kwam haar al tegemoet..............!

Do nam haar onder de arm en liep met haar naar de blauwe kamer. "Hello", ik dacht al die naam heb ik pas gehoord!" Madelon stond oog in oog met Marnix. Zijn licht blauwe ogen keken haar vriendelijk aan! 'Kijk eens, oom John! Herkent U deze jongedame ook?' 'Maar, natuurlijk! De charmante jongedame van het terras,' knikte oom John. 'Natuurlijk herken ik haar! Enchanté mademoiselle!" Oom John gaf haar een handkus! Madelon kleurde tot onder haar blonde haar! 'Kennen jullie elkaar?' vroeg Do verbaasd? 'Yes..you know : " Oom John en ik waren al in de gelukkige omstandigheid deze charmante jongedame te ontmoeten," vulde Marnix aan! "Delta.....!" Marnix knipte met zijn vingers en Delta verscheen in de deuropening. Achter hem Ducootje blij kwispelt achter zijn vriend aan! Delta liep naar Marnix alsof ie zeggen wilde: " Heb je iets lekkers voor me?" Look ....boy! Do you recognize this beautiful lady?' sprak Marnix zijn hond toe.
Delta keek op, zijn tong uit de mond.... liep richting Madelon. Hij kwispelde. Ja, hij herkende haar ook! Madelon gaf Delta een klopje op zijn rug. Marnix zag haar voet en moeilijke houding bij het bukken naar Delta. 'Wat is er gebeurd,' vroeg Marnix aan Madelon.? En hoe bent U hier zo bij ons beland? vroeg Marnix lachend.
Do vertelde Marnix het hele verhaal. Marnix legde Do uit hoe ze Madelon al eerder ontmoet hadden! Madelon knikte af en toe wat verlegen van de een naar de ander.
Even later nodigde Bertha hen aan tafel plaats te nemen. Bertha had extra haar best gedaan, om toch nog een heerlijk diner klaar in elkaar te flanzen! Als slot zaten ze bij elkaar in de serre, dronken koffie. Do en Marnix vertelden over hun leven in Canada. Oom John over zijn prachtige Zwitserland. Madelon was in een opgewonden stemming! De wijn had haar wangen licht roze gemaakt. Haar ogen glanzden . Marnix was gecharmeerd van dit aanblik! Bertha was héél opgetogen dat de sfeer in het zo verstilde huis zo veranderd bleek!
De naam Max, bleek het troetelnaampje voor Marnix te zijn, dat Do voor hem gebruikte. Madelon had nu begrepen hoe alles in elkaar zat in deze familie, die héél wat gebeurtenissen achter de rug bleek te hebben

De twee jongetjes op de foto in de kamer van Madelon waren Oom Jan en de overleden echtgenoot van Do. De foto van het kleine meisje met de poppenwagen was hun moeder, de overgrootmoeder van Marnix. De foto van de mooie vrouw die zo ontzettend op Madelon leek, was de dochter van Do, de moeder dus van Marnix. Ze had een prachtige naam vond Madelon: "Jasmine".
Het jongetje waarvan de grote foto in de hal hing was het omgekomen tweelingbroertje van Marnix. De tweelingenlijn zat dus in de familie. In de eetkamer stond op een fototafeltje de Tweeling, toen nog bij elkaar.

Het boek van Madelon hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

EEN NIEUWE WERELD

'Wil je graag naar het terras, Madelon?' vroeg Do. 'Ik heb al een ligstoel klaar laten zetten voor je.
Als je wilt, kan de parasol opgezet.'
'Héél graag Do. Lief van je" Even later neemt Madelon plaats op de ligstoel .Do gaat tegenover haar aan de grote marmeren tafel zitten .Ze heeft een brilletje opgezet en leest de krant . Bertha brengt hen een blad waarop twee kopjes koffie en een schaaltje boterkoekjes staan. Madelon voelt zich als een verwent meisje. Het doet haar goed . Nadat Do en Madelon de krant hadden doorgenomen, deelt Do mede dat ze even weg moet voor een belangrijke afwikkeling van de aankoop van het huisje aan het Veluwemeer. 'Kun je het even zonder mij stellen?' vraagt ze aan Madelon. 'Ja natuurlijk. Gaat Uw gang" ,is het antwoord van Madelon. "Ik vraag Bertha om op mijn kamer mijn studieboek te halen . Kom ik er eindelijk eens aan toe om het te bestuderen!' 'Goed , meisje, dan zie je me ongeveer met een uurtje of 2 terug!' Do staat op trekt haar rok recht en loopt richting eetkamer. Tot strakjes..... Nog bedankt voor de gastvrijheid Do. U bent werkelijk een schat," riep Madelon haar na. 'Fijn, Maddy! Fijn,'. Do vertrekt.
"Maddy". Grappig! Ze had al twee maal gehoord dat Do haar zo noemde! Madelon begreep het wel. Nog een beetje de Canadese invloed waarschijnlijk! Bertha had haar studieboek gevonden.
Afgelopen herfst heeft Madelon haar studie afgerond. Daarna waren er een paar baantjes bij een uitzendbureau. Dit soort werk besloot ze weer op te gaan pakken zodra ze van haar enkel genezen was. Haar trip door de Veluwe zou nu niet verder gaan zoals geplant. Ze moest over een week weer zien wat brood op de plank te krijgen. Voorlopig wilde Madelon hier even niet aan denken! Nu was ze in dit paradijsje en voelde dat ze er van moest genieten! Madelon had weer warmte en geborgenheid gevonden.
Het lukt Madelon niet zich te concentreren op haar tekst in het studieboek . Vogels kwetteren en fluiten dat het een lieve lust is . Ze vliegen steeds ván en náár de grote conifeer! Madelon kijkt op de prachtige tuin die er een beetje wazig bij ligt. Het belooft een héél mooie dag te worden.
Halverwege het pad waarop ze kijkt steekt een konijntje 'hip _hop' over het pad ... dan weer op het grasveld. Snoept aan de Madeliefjes.
Opeens ziet Madelon dat er iemand in haar richting het tuinpad op komt lopen . Een grote jonge man met krullend haar en donkere ogen komt op haar af. Madelon gaat automatisch rechterop zitten. De jongeman spreekt haar aan: "Goede morgen. Kunt U mij zeggen of Max aanwezig is? 'Sorry.... Ik zal me eerst even aan u voorstellen: 'Steven Rijckevorst." Ik woon hier vlak achter. Ben door het hek gelopen .Doe ik altijd. Dat is gemakkelijker dan helemaal om te lopen. Bent U familie?' 'Nee... nee. Ik ben hier gelogeerd,' antwoordt Madelon. 'Dat is gezellig. Dan komt er tenminste wat meer leven in de brouwerij', gaat de jongeman verder. 'Nadat Meneer is overleden , is hier zó stil ' ! Meneer was maar alleen.... maar tóch _ er brandde ‘s avonds licht en er klonk vaak pianomuziek tot achter in de tuin door . Hij en zijn piano waren onafscheidelijk. 'Oh', antwoordt Madelon. Wist verder niet wat ze moest zeggen. 'Maar wat ik U al vroeg:Weet U of Max in de buurt is?"
Madelon wilde duidelijk maken aan Steven dat ze niet wist wie Max was ; toen Bertha kwam aanlopen! Steven loopt naar Bertha en omhelst haar. Het kleine dikkertje lijkt helemaal te verdwijnen onder de armen van de grote Steven. Bertha krijgt 3 kussen van hem. Ze is zichtbaar blij hem te zien! 'Jongen...! Hoe lang ben je weer weggeweest?' vraagt Bertha vriendelijk. '5 maanden Berthie. Gisteren avond aangekomen. Ik blijf twee weken en moet dan weer aan boord. Ik hoorde dat "Max" met tante over zijn!' Ik wil hem graag ontmoeten. Ik heb hem al weer 4 jaar niet gezien.'
'Max is er voor een weekje op uit met oom Jan. Hij is over uit Zwitserland', legt Bertha uit aan Steven. 'Jammer. Ik had me zó verheugd hem weer te zien.' Steven slaat met zijn rechterhand op zijn rechterbovenbeen. 'Hij zal het héél fijn vinden als ie hoort dat U er bent,' zegt Bertha. Vanochtend heeft mevrouw nog met hem aan de telefoon gesproken . Het laatste nieuws is dat Max en zijn oom eind van deze week , waarschijnlijk vrijdagochtend weer terug komen .' 'Dan bof ik toch nog! Kan ik hem nog spreken voor ik weer vertrek!' Ook fijn om Oom Jan weer te zien. Dát is écht lang geleden dat ik hém heb gezien!' Hij blijft hoop ik toch nog wel langer', was de vraag nu aan Bertha. ' Voor zover ik weet wel,'. Bertha straalt! Ze is zichtbaar blij om Steven te zien! 'Nu dan houd ik de twee dames niet langer op. Gegroet .... Ik zie U nog' vraagt hij aan Madelon. ' Jawel.... Nou... misschien..', antwoord Madelon. Ze voelt zich niet écht op haar gemak!
Wat wist ze véél en ook weer wéinig van Do ,bedacht zich Madelon! Het onderwerp waar Bertha en Steven over spraken was geheel onbekend voor haar. Het maakte haar onrustig! Steven loopt in een drafje weer dezelfde weg terug als ie gekomen is . Aan het eind van het pad zwaait hij nog even naar de twee achtergebleven dames . Madelon zakt voorzichtig terug in haar stoel. Ze voelt haar enkel pijnlijk kloppen . Madelon zit in gedachten .Denkt na over wie deze Max en oom Jan_wel zijn!
Madelon herinnert zich de naam :Max . Hij was immers de kleine jongen . De zoon van haar overleden dochter ?"Oom Jan was haar ook bekend . Do had ook over hem gesproken ."Zóveel nieuwe mensen leren kennen, die blijkbaar in het leven hoorden van Do. Wellicht van korte duur, bedenkt Madelon zich. De vakantie pret was binnenkort voor haar afgelopen!
Madelon probeert zich weer te concentreren op te tekst van haar studieboek. Haar gedachten blijven haar echter bezig houden. Madelon ziet de letters aan haar voorbij gaan, zonder te weten wát ze leest!
Bertha is weer het terras op teruggekomen. Zij deelt Madelon mede dat zij de lunch helaas alleen moet gaan gebruiken. Do is opgehouden. Bertha brengt haar vervolgens een kopje "vers gemaakte groentensoep" en wat broodjes . Madelon geniet er in alle rust van .Het is ondertussen flink warm geworden.
Madelon werd wat loom legde haar hoofd naar achteren, haar ogen gesloten. Zij zakte langzaam weg, droomde over alle nieuwe indrukken. Plots hoorde ze Duko blaffen in de verte en daarbij de kalmerende stem van Do. Vrolijk lachend komt Do met Ducootje de hoek van het huis om . Haar gezicht begint nog meer te stralen als ze Madelon ziet. 'Hallo Maddy. Heb je een fijne dag gehad ? Sorry dat ik er niet was tijdens de luch. Ik had een hoop te regelen ... Ik heb een hele leuke verrassing voor je.....'. Madelon kijkt verrast op . 'Nu luister Maddy ' vervolgt Do: We gaan er morgen een gezellige dag van maken. We gaan picknicken aan het water. We nemen de luie stoelen en de parasol mee .We gaan niet hele dagen niksen. Daar wordt je ook niet beter van!' Madelon is blij verrast met dit idee. "En? Wat heb je allemaal gedaan ondertussen Meisje? ' Do kletst weer alles aan elkaar. 'Ik heb geprobeerd wat in mijn boek te lezen" , antwoordt Madelon. 'Bertha was zo lief het voor me te halen op mijn kamer. Ik heb er echter niet écht veel van opgenomen. Er kwam nog iemand langs . Zijn naam is Steven,' vervolgt Madelon haar uitleg aan Do .Hij kwam door de tuin. Hij vertelde me dat hij achter U woont en altijd door de heg komt. 'Steven....? Is Steven er? Vraagt Do blij enthousiast ! "Ja! Hij vroeg of Max er was. 'Oh, ja natuurlijk! Die heeft zich hier natuurlijk op verheugd.!' Do knikt terwijl ze dit zegt. 'Goh, wat jammer.... Maar hij blijft toch nog wel even in Nederland, ' Vraagt Do , alsof het heel normaal is dat Madelon hier antwoord op weet. 'Bertha heeft het verder afgehandeld,'legt Madelon uit. 'Ja...! Ja?.... Leuk! Ik ga het haar dadelijk eerst vragen! Nou....hè, hè .... meisje. Ik kom gezellig bij je zitten,' Do zucht er van. 'Zullen we vragen aan Bertha thee voor ons te maken?'' Lekker! 'Madelon had Na haar korte middagslaapje wel trek in een kopje thee. 'Nou, kijk die schat nou!' Do kijkt in de richting van de openslaande deuren van het terras. Daar kwam Bertha al aan met een blad waarop thee en cake stond! Ze lacht naar de twee dames op het terras. 'Ja, ik dacht, de twee Dames zullen wel zin hebben in een lekker kopje thee. Het gezicht van Bartha staat héél blij. 'Ik heb vanochtend een lekker roomboter-citroencake gebakken.' Bertha kijkt trots naar haar baksel op het dienblad. 'Nou.. nou Bertha, je verwent ons véél te veel'.' Do kijkt nu ook naar de prachtige cake. 'Ik ben zo blij dat U er weer bent. Zegt Bertha tegen Do. Ook dat juffrouw Madelon er is!' 'Het was hier véél te stil!
Weet U: "Steven was hier!"Hij is met verlof. Hijvroeg naar Max!' 'Ja !Ik heb het gehoord van Madelon, Bertha! Fijn om hem weer snel te kunnen omhelzen!' Heeft ie nog gezegd wanneer hij weer langs komt? Ik heb hem verteld dat Max, waarschijnlijk vrijdag hier is, en dat Oom John mee zou komen!' Fijn....bedankt Bertha. Ik verheug me er al op! We Gaan er een gezellig weekend van maken! En jij kan tevens met hen kennis maken Madelon !'
Madelon kijkt Do aan. 'Ach, ik heb je nog niet verteld wie Max is natuurlijk. Ga ik je zo allemaal uitleggen.' Eerst even van die overheerlijke cake proeven die Bertha voor ons gebakken heeft.' Mmmm.....prijst Madelon de cake! "Ja! Dat kán onze Bertha wel vindt je niet? Weet je wat Madelon? Vanavond na het eten gaan wij gezellig in de salon zitten en dan pak ik wat fotoboeken. Dan vertel ik jou alles over mijn familie .......

Het Boek van Madelon hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Een Nieuwe Wereld

'Misschien dat het beter gaat met dit hulpmiddel!'oppert Do. Met aan de ene kant de wandelstok en aan de andere kant ondersteunt door Do loopt Madelon mee naar een grote kamer. Voor zich ziet Madelon een groot raam dat uitkijkt op een prachtig aangelegde tuin. De kamer is licht ingericht en bijna modern te noemen !
'Ga zitten meisje.' Do wijst naar een grote blauwe wat breder dan normale leunstoel. Madelon probeerde te gaan zitten, kwakt er echter met een plons achterover in! 'Oh, Sorry', 'roept Madelon verschrikt uit! 'Jij mag dat hoor', antwoordt Do lachend. Terwijl ze dit zegt schuift Do een net zo groot en brede voetenbank als de stoel is aan voor Madelon ! ' Nu is het de bedoeling Maddie dat je daar héérlijk met je beentjes op gaat liggen!' Ik zei je toch dat ik goed voor je zou gaan zorgen? Nou.....Hoe zit je? Een extra kussen misschien voor in je rug?' Nee hoor Do. Ik voel me net een prinses' oppert Madelon. 'Dat ben je ook', lacht Do!
De mollige mevrouw komt , nadat ze op de deur heeft geklopt, met twee glazen port op een presenteerblaadje de kamer binnen. . Ze blijf t geduldig met het dienblad voor Madelon staan zodat zij nadat Do dat ook had gedaan er het glas af kan pakken. Madelon wist eigenlijk niet wat ze nu proefde. Het was net wijn maar in een groter glas. 'Lekker om wat aan te sterken', knipoogt Do! 'Héérlijk', antwoordt Madelon na een eerste slokje. Ze Vindt het eigenlijk een sterk goedje. Madelon is niet gewent om alcoholische dranken te drinken! Zelfs een biertje nam ze nooit! Binnen een mum van tijd zit Madelon dan ook met blosjes op haar wangen . Do vertelt wederom..... Ducootje is op een vacht gaan liggen voor een moderne open haard. De zon schijnt nog uitbundig door de ramen.
'Nou... Meisje. Ik zal kijken of Bertha ondertussen je kamer in orde heeft gemaakt' gaat Do verder. Tante Do drukt op een koperen belletje. Bertha komt even later binnen. De kamer van Madelon blijkt klaar te zijn dus wordt er opgestaan en richting gang gehinkelt. Hier aangekomen deelt Do mede : 'We nemen de lift! Hij is waarschijnlijk lang niet gebruikt! Ikzelf loop de trappen altijd op. Is goed en beter voor mijn hart', lacht Do. 'Maar voor jou maken we een uitzondering meisje!" In de hoek van de grote hal staat de deur al open van een kleine liftje. Het ziet er oud uit. Het ruikt er naar boenwas! Eenmaal boven en uitgestapt staat Madelon vlak voor een witte deur waarop met messing opdruk: "Gast Room" staat . Bertha opent de deur. Ze gaat als eerste naar binnen , gevolgd door Do die Madelon ondersteunt!

Madelon's ogen vallen open van verbazing! Dit is haar kamer! Madelon kijkt en kijkt....
Do laat Madelon achter met de mededeling dat zij haar over een uurtje zal komen halen om samen beneden het diner te gebruiken...........Als do eenmaal vertrokken is en Madelon nog steeds rondkijkt valt haar oog op een grote foto aan de muur tegenover haar! Er staan twee kleine jongetjes op afgebeeld ! Beiden even groot met krullend haar. Op de muur ernaast hangt nog een foto . Er staat een klein meisje op met een poppenwagen. Deze foto lijkt ouder dan van de twee jongetjes, Hij is wat geler verkleurd!
Madelon besluit zich wat op te frissen, en zich te verkleden voor het avondeten! Ze wast zich aan de wastafel in de badkamer, die aan haar kamer grenst. Ondertussen besluit Madelon een oplossing te bedenken hoe ze later in bad of onder de douche kan komen met haar geblesseerde enkel! Madelon besluit een wijde linnen broek aan te trekken met daarop de nieuwe blouse. . Als Madelon in de spiegel kijkt is ze tevreden met wat ze ziet. Aan de ene voet trekt ze een mocasin aan. Aan de andere een witte sok. Daarna besluit Madelon te wachten op Do. Ze Neemt plaats in de crèmekleurig beklede stoel die voor het raam staat. Met gewaardeerde blik kijkt Madelon op de prachtige tuin! Het is in een stijl zoals ze die had gezien toen ze in Parijs was en een bezoekje had gebracht aan Paleis "Versaille". De stijl van de tuin paste heel goed bij het Huis! Het is windstil. De zon scheent nog steeds.... misschien wat waziger dan vanmiddag. Lekker opgefrist en redelijk voldaan wacht Madelon rustig af op de komst van Do.
Nadat er op de deur wordt geklopt en Madelon met een ," ja " antwoordt komt Do haar kamer binnen gelopen. De twee Dames namen het "krakkemikkige liftje" naar beneden, lopen naar de eetkamer die voor de kamer ligt waar ze eerder die middag port had gedronken met Do.
De eetkamer heeft een groot raam dat uitkijkt op een groot grasveld. Achterin ziet Madelon een klein tuinhuisje. De tafel waaraan ze plaats namen is voor twee gedekt. Een prachtige bos gele rozen stond midden op tafel. Ondanks het oude huis, was dit wederom een héél lichte kamer. Op het terras voor de eetkamer stonden heerlijke stoelen uitnodigend te wachten. Het was één en al sfeer in de eetkamer. Er speelde zachte pianomuziek uit de luidsprekers die in alle hoeken van de kamer hingen! Wat was het huis voor wat ze tot nu toe had gezien met ontzettend goede smaak ingericht!
Madelon was erg nieuwsgierig wat of Do haar uit te leggen had! Madelon mistte Ducootje in de eetkamer. Vroeg waar of dat het hondje was. 'Ducootje is in de keuken bij Bertha', antwoordt Do . 'Die is daar niet weg te slaan. Zéker niet als Bertha kookt!' Ze heeft daar een mandje staan. Meestal echter loopt ze achter Bertha aan. Af en toe moet Bertha wel eens mopperen omdat ze bijna weer over dat kleine mormeltje struikelt. Echt erg vind Bertha dit niet hoor!' Do lacht. 'Bertha is een échte dierenvriend'.
De huishoudster komt ondertussen met een soepterrine aangelopen waaruit ze voor hen beiden een bordje vult met kippensoep. De soep ruikt heerlijk. "Deze chickensoep is werkelijk delicious ", meldt Do vol trots aan Madelon! 'Smakelijk eten meisje, laat het je smaken.' Do heeft nu haar handen gekruist .Met haar ogen dicht bidt ze waarna zij een kruistekentje maakt. Madelon weet even niet wat te doen. Zij is dit helemaal niet gewent. Do stoort zich er niet aan , gaat gewoon verder zonder op Madelon te letten. De soep is inderdaad héérlijk. Do had hem niet voor niets aangeprezen! Na de soep wordt er rosbief in heel dunne plakjes geserveerd. Er is aardappelpuree, spinazie, en een gemengde salade. Er wordt niet zo heel veel gezegd. De twee laten het zich smaken!
Na het eten vraagt Do aan Madelon mee te hinkelen naar de stoelen voor het raam waar hen de koffie wordt geserveerd. Een schaaltje met bonbons was al op het tafeltje naast hen gezet. "Neem er een meisje" Geniet maar! Madelon kan het niet nalaten er een te nemen. Ziet té laat dat ze de grootste van de schaal neemt. Even aarzelt Madelon hem terug te leggen...steekt hem toch in haar mond.
Do heeft het opgemerkt maar laat niets merken. Ze lacht een beetje in zichzelf. Opeens valt Madelons oog op een Foto aan de muur recht voor haar. . Madelon schrikt een beetje.......... Het was alsof ze naar zichzelf keek! Wie is dit? Do heeft direct in de gaten wat er gebeurt.'
'Dat is mijn dochter.' De stem van Do klinkt zachtjes en een beetje gebroken. 'Heeft U een dochter?'vraagt Madelon wat geschrokken. 'Ja... dat is mijn dochter, antwoordt Do 'maar is er helaas niet meer!' Ze is omgekomen .....
'Oh...Goh..Het spijt me ... ', antwoordt Madelon . 'Ja, meisje.... dat is nu alweer zo'n 25 jaar geleden, maar het is net of het gisteren gebeurde.' Ze is samen met haar toen vijfjarig zoontje Floris omgekomen.' Ik ben daarna met Max naar Canada vertrokken. Max is de tweelingbroer van Floris. Hij was uit logeren toen het ongeluk zich voltrok.' Ze zijn beiden omgekomen tijdens de brand........' Verschrikkelijk,' kon Madelon alleen nog uitbrengen. Ze had opeens intens medelijden met de zichtbaar aangedane Do!
'Ik zal je het allemaal nog vertellen. Nu liever niet als je het niet erg vind!' zegt Do zachtjes . ' Nee, natuurlijk vind ik het niet erg,' antwoordt Madelon . Beiden kijken wat voor zich uit. Ieder met zijn eigen gedachten.
Bertha komt binnen en ruimt de tafel af waarna Do meedeelt dat ze wil gaan slapen. ' Ik ga met u mee naar boven het was voor mij zo een enerverende dag" vult Madelon aan . "Ik neem nog wat in voor de pijn . Mijn enkel klopt en gloeit.'
"Ja, meisje je hebt te lang met je been naar beneden gehangen 'konstateert Do. Het is inderdaad beter dat je gaat liggen nu.' Nadat ze Bertha Welterusten hebben gewenst nemen ze samen het liftje . Do helpt Madelon naar haar kamer.
'Ik slaap hier naast Jou, wees Do naar de deur een eindje verder op in de de hal. 'Slaap lekker Do, en belooft U me een beetje te slapen?' Madelon was bezorgd om deze ineens veel ouder uitziende vrouw.' Ja, meisje, slaap lekker en tot morgen, blijf lekker liggen zolang je wilt. Doe alsof je thuis bent, welterusten Madelon, tot morgen!'
Madelon keek Do na; zag dat Do haar kamer inging. Ze bleef nog wat staan, voordat ze de deur van haar kamer dichttrok. Madelon was écht begaan met Do. Wát een dag was het geweest vandaag! Met een zucht knipt Margot het schemerlampje aan op haar nachtkastje. Nadat ze haar nachtpon had aangetrokken, dook ze met een zucht onder het dekbek. Ze vergat warempel haar zere enkel ! Madelon dacht nog eens na over alles wat haar overkomen was. Ze had het zo leuk gehad met Do en nooit verwacht dat er zo'n naar verhaal bij de foto's zou horen. Wel vond ze het onvoorstelbaar dat de dochter van Do zoveel gelijkenis met haarzelf vertoonde. Langzaamaan viel Madelon in een diepe slaap. Droomde dat ze in de mooie tuin wandelde.
De volgende ochtend wordt Margot wakker en voelt meteen weer de kloppende pijn in haar enkel! Oh, ja! Mijn enkel.......... Ik ben bij Do. Meteen is ze weer helemaal bij haar positieve. De zon schijnt zwakjes door de gordijnen naar binnen. Door het openstaande klepraam hoort Madelon de vogels vrolijk hun ochtendliedje zingen! De bekende geur van versgezette koffie dringt haar neus binnen. Buiten hoort ze Ducootje blaffen en direct daarop, 'Sttttttt...Madelon slaapt!' Madelon moet lachen.
Madelon zit op de rand van haar bed, probeert omhoog te komen. Hinkelend loopt ze richting raam waarachter ze de geluiden hoorde. Ze schuift het overgordijn een beetje open en knippert met haar ogen.
De zon stond al hoog aan de hemel, de lucht was helder blauw. Vogels vlogen af en aan, steeds weer naar een forse conifeer waarvan de top vlak bij haar raam stond. Daar was een nest bedacht ze zich, dat móest wel! Ducootje liep onder de boom naar boven te kijken. Waarschijnlijk wilde hij met de vogels spelen. Wat een pienter hondje dacht Madelon, ziet alles wat maar beweegt! Ineens zag Madelon Do lopen met haar vinger omhoog op Duko wijzend! 'Foei, dat mag je niet doen hoor! Je maakt de vogeltjes bang, moeder merel is aan het kwetteren. Ze is bang dat je haar nestje hebt ontdekt! Foei... Duko, Scheer je weg! Go! Go!' Duko had zijn oortjes naar achter en liep met zijn staart naar beneden richting huis. Wat is het toch een deugniet! Madelon hield nu al van dit grappige hondje! Hoe laat zou het eigenlijk zijn... bedacht Madelon zich . Madelon hoort op haar kamerdeur kloppen. Madelon beantwoord het geklop :' Ja....ik ben wakker hoor! 'Daar kwam Bertha binnen met in haar handen een groot dienblad waarop een kan, broodjes , boter en jam. "Goede Morgen Mevrouw. Heeft U lekker geslapen?" Ja... héérlijk", antwoordt Madelon verrast door wat ze zag! " Zegt U maar Madelon hoor!"
Bertha lacht en zet het blad met lekkers op het tafeltje bij het raam. Ze schuift de gordijnen verder open. De kamer is nu overgoten door de ochtendzon!
"Smakelijk eten", zegt Bertha. " Als u nog iets nodig mocht hebben, dan belt u maar. Achter het bed hangt een koord met een Schel, daar kunt u aan trekken." Bertha vertrok, Madelon ging aan het tafeltje op het stoeltje zitten waar Bertha haar ontbijt had klaargezet. Mmmm.... een lekker eitje. Dát was lang geleden... Meestal gunde Madelon zichzelf ’s morgens geen tijd om een eitje te koken. Ze werd vaak te laat wakker , moest alles snel doen om op tijd naar haar werk te vertrekken.
Madelon schenkt een kopje koffie uit de zilveren koffiekan. Toen ze voldoende gegeten had besloot Madelon te proberen om zichzelf te douchen. Haar verband mocht natuurlijk niet nat worden. Hoe zou ze dit gaan versieren! Ze besloot een plastik zak uit haar tas te pakken die ze vervolgens over haar voet trekt. Met een veter uit haar sportschoen bindt ze de zak vast. Nú moest het lukken! Madelon genoot van het warme water.
Op de rand van haar bed gezeten trekt Madelon haar slipje en lange linnen witten broek aan . daar op een cerisekleurige katoenen trui. Wat een gestuntel en dan te bedenken dat je deze handeling normaal doet zonder bij na te denken ; bedenkt Madelon zich ! Nadat ze haar lange blonde haar geföhnd heeft en in een knoet op haar achterhoofd heeft gestoken ,besluit Madelon naar beneden te gaan .
Op de gang hoort ze Do hoorde praten..... Het geluid komt uit de slaapkamer van Do. Blijkbaar is zij aan de telefoon met iemand. "...Moet je zéker doen schat!" "Oh, ja daar heb ik geen rekening mee gehouden..!" Ja, ja, oké, ik zal het Bertha zeggen!" "Wat zeg je, schat?"" Nee, dat hoef je niet te doen hoor, Take your time!" ´Oké, Bye, Bye".... Do maakt het geluid van een kus! Madelon wacht ondertussen op het liftje. Ze heeft op de knop gedrukt. De deur gaat echter niet open. Nogmaals drukt ze wat harder op de knop, maar niets!...De deur blijft dicht! Madelon besluit naar de kamer van Do te gaan . Klopt op haar deur. Voorzichtig doet de de deur die half open staat wat verder open. "Goede morgen Do. "Ik kom even naar uw kamer.....hoorde dat u er was... De lift werkt niet en nu weet ik niet hoe ik naar beneden moet gaan. ' 'Goede morgen, Meisje! Lekker geslapen vannacht? Hoe is het met je enkel? Minder pijn?' Een beetje minder' Dank U wel, Do" , antwoord Madelon . 'Och kind toch...wat vervelend nu dat de lift het niet doet! Ik roep even de chauffeur die is heel technisch". Ga even zitten Madelon,' Do wees Madelon een bankje aan tegenover het bed van Do. Binnen de kortste keren heeft de chauffeur de lift inderdaad weer aan de gang gekregen en zoeft Madelon naar beneden.

Het Boek van Madelon hoofdstuk4

Hoodstuk 4

De Ommekeer

Ondertussen aan het Veluwemeer
"Kom....we gaan kijken Madelon...!" Terwijl ze al op weg is naar het huisje roept Do naar de taxi chauffeur:"Wacht U even op ons? We zijn over een kwartiertje weer bij U terug" . Het hondje huppelt achter haar aan. "Zo te zien heeft mijn Dukootje er ook wel zin in ", voegt Do achter haar vraag aan de chauffeur toe. Madelon moet moeite doen om de twee bij te houden! Voordat Madelon bij het huisje aankomt zit Ducootje al op de blauwe tuinbank te wachten. Do kijkt met haar hand tegen het raam naar binnen. Madelon moet toegeven: "Het is een héél leuk huis! En het uitzicht is écht geweldig. Het ligt recht tegenover het meer, waar op dit moment volop gesurft wordt! "Nou Do....als je het huis kunt kopen is dit écht geweldig! Ik ben blij voor je" . Madelon pakt Do bij haar arm en lacht tegen de enthousiaste Dame.
Opeens werd Do stil. Samen met Madelon geniet ze van de prachtige omgeving. Even later trekt ze Madelon mee naar binnen om de kamers en de prachtige blauwe vloerbedekking te laten zien. Ducootje kwispelent achter hen aan. In de eerste instantie denkt Madelon niet na over het feit dat Do nog niet officieel de woning heeft gekocht. Daarom normaliter géén sleutel van het huis kon hebben.....
De blauwe vloerbedekking waarover Do haar had verteld valt Madelon meteen op ! Héél het huis is ermee bekleed. Zelfs de trappen naar de eerste en tweede verdieping. Mooi dik en zacht alsof het fluweel is. ! Er hangen zelfs gordijnen in diezelfde iets lichtere lavendelblauwe tint. Overal komt de blauwe kleur terug. Zelfs de bank voor het huis is blauw. De keuken is héél licht blauw_ zacht grijs. De handgrepen van mat zilverkleur. Nog nooit heeft Madelon zoveel harmonie in een huis aangetroffen!
Beide Dames zijn er stil van geworden . Je kunt de vogels buiten duidelijk horen fluiten. Een scheepshoorn uit de verte klinkt hen in de oren, waardoor beiden weer tot hun positieve kwamen. Ik begrijp waarom U zo enthousiast bent! "Ik ben de gelukkigste vrouw in heel Nederland" antwoordt Do Madelon met geëmotioneerde stem. "Hierop heb ik al die jaren gewacht! Als ik nu nog mijn laatste wens zou mogen.... dan......." Do kijkt op alsof ze schrikt van wat ze net gezegt heeft. "Vergeet maar even wat ik zei Madelon. Ik zal je binnenkort vertellen wat ik hiermee bedoel." Voor vandaag genoeg emoties! " I am very grateful!" Dank je wel my lord!" Kom meisje vervolgde Do. "We zullen maar weer gaan!"Met een zachte héél rustige stem neemt Do Madelon onder de arm. Roept de kleine teckel met hen mee te gaan.
De Dames stappen de taxi weer in. Do gebiedt de chauffeur hen weer terug te brengen naar hotel "Elburg"'. Do is bijzonder rustig geworden in vergelijking tot de heenweg. Madelon slaat haar gade vanuit haar ooghoeken en denkt: "Wat een bijzondere vrouw is dit!" Wat hield zij verborgen?
Do voelde dat Madelon haar gadesloeg. Pakte Madelons hand in haar kleine wat frisse handen. "Ik ben blij dat ik jou ontmoet heb Madelon! "Madelon voelde een warm gevoel in zich opkomen. Zo'n warmte had ze lang niet gevoeld. Voordat Do en Madelon er beiden erg in hadden stopte de taxi weer voor Hotel Elburg.
Do rekent met de chauffeur af. Tilt Duco uit de auto. Madelon voelt aan dat ze Do nu niet alleen kon laten. Ze pakt haar onder haar arm . "Kom" zegt Madelon .We gaan er samen een fijne dag van maken. We gaan eerst een lunchen. Nú op mijn kosten. Zónder tegenspraak!" Do knikt alleen maar. Geeft Madelon een kus op haar wang! Zag Madelon het goed? Of vergistte zij zich en zag ze een traan in de hoeken van de Do's ogen?
Het weer was lekker geworden. Nu was het wél fijn om op het terras buiten de lunch te gebruiken.
Het zonnetje scheen uitbundig en verwarmde de twee zichtbaar gelukkige mensen op het terras van Hotel Elburg. Do had Ducootje op de stoel naast haar gezet. Weldra lag hij in diepe slaap. Had het warm in het zonnetje gekregen. Hij draaide zich op zijn rug en knipperde met zijn oogjes tegen de zon. Do en Madelon genoten van de broodje kaas en ham. Het smaakte hen goed. Do wilde na het eten even terug naar haar eigen hotelletje om uit te rusten. s'Avonds zouden de twee elkaar weer treffen in het etablissement waar zij elkaar de vorige avond hadden ontmoet! Als vanzelf ging Madelon daarmee akkoord. Ondertussen besloot Madelon haar autootje te pakken en de omgeving wat te gaan verkennen.
Madelon stapt in haar autootje waarin het behoorlijk warm was. Madelon opent daarom meteen het raampje aan de bestuurskant naast zich. Voor ze er erg in heeft zit Madelon te zingen achter het stuur. Zevoelt zich ontspannen en gelukkig. Het weer beantwoordt door zijn zonnenstralen dat gevoel uitbundig ! Wederom komt Madelon ,via een andere weg welliswaar langs het Veluwemeer. Ze móest toegeven: "het was hier écht schitterend! Volop surfers waren bezig de zeilen rechtop te houden. Er stond slechts een zachte bries. Wat moeilijker surfen dan vanochtend! Er liepen verschillende honden. Sommigen waagden zelfs een duik in het water! Later wilde Madelon beslist ook weer een hond! Madelon besloot haar autootje te parkeren en wat langs het water te lopen. Mijmerend over wat ze allemaal had meegemaakt de laatste dagen keek ze niet goed uit waar ze liep.Madelon struikelde . Madelon lag languit en keek op een grote stronk droog hout neer. "Au!"Madelon pakte naar haar enkel, wilde opstaan, maar een helse pijn schoot tot in haar lies! Ze zakte weer als vanzelf op haar knieën, rolde over op haar bibs, pakte met haar handen de enkel van haar linker voet vast !Haar gezicht vertrok van de pijn.
Een paar jongens die verderop aan het voetballen waren kwamen naar haar toe. "Heeft U zich pijn gedaan?", vroeg een lange magere jongen. 'Ik kan niet meer op mijn rechtervoet staan', zei Madelon met een wat gebroken stemmetje. De enkel zwol lelijk op! Madelon probeerde weer overeind te komen. De lange jongen hielp haar overeind. Ze stond op haar linkerbeen maar het lukte haar niet om op beide benen te staan.
'Misschien gebroken mevrouw, of zoiets....!' zei de jongen. 'Ja móet wel' beaamden de andere jongens nu ook. Door de jongelui gesteund strompelde Madelon naar de stronk die haar deze ellende bezorgd had. Het lukte haar met een plof op het stuk hout te gaan zitten. Madelon deed haar sok omlaag. Haar enkel rood gezwollen . 'Dat ziet er niet écht goed uit mevrouw', zei een jongen met knalrood haar en sproetjes. 'Wacht even, Pieter heeft zijn mobieltje bij zich, misschien dat U iemand kunt bellen.' Meteen liep hij op de andere jongens af, die stonden te wachten om verder te spelen. Pieter, een blonde jongen met een guitig gezicht kwam samen met de roodharige jongen aangerent. 'Kan ik iemand voor U bellen die U naar een dokter brengt?", zei Pieter met een bezorgt gezicht. 'Iemand bellen?' dacht Madelon! Wie zou ze kúnnen bellen? De enige die ze kende was Do. Madelon wist helemaal niet in welk hotel Do logeerde!
'Nou..weet je ..', zei Madelon nog steeds met vertrokken gezicht: "Ik ben hier net 2 dagen, en ik ken hier niemand. Ik logeer in Hotel Elburg". 'Oh....', antwoordde Pieter haar :' De vader van mijn vriend werkt er. Hij is ober. Ik weet niet of hij dienst heeft!' "Ik kan moeilijk de ober bellen' zei Madelon met een geforceerde lach! 'Weet je wat' zei toen de lange jongen spontaan.' Zou het lukken om achterop mijn fiets te gaan zitten, dan breng ik U naar dokter Fransen!' 'Ja, graag...vervolgde Madelon opgelucht. Dat is misschien een goed idee'. Madelon kon echter niet op haar voet gaan staan. 'Oké', zei de lange jongen, 'een ogenblikje dan ga ik mijn fiets even halen, staat daar bij de dijk'. De jongen wees naar links. 'Als je dat wilt doen', zei Madelon. 'Héél lief van jou!' Ondertussen deed Madelon haar schoen en sok uit. Ze kon niets aan haar voet verdragen! 'Natuurlijk! Doe ik even_', zei de jongen. Nam een sprint in de richting van de dijk! De hele groep jongens stond nu om Madelon heen!

Madelon keek beteutert naar haar voet en vroeg zich af hoe ze vanavond haar afspraak met Do nu waar moest maken. Dat ze erheen moest stond vast. Do zou zich grote zorgen kunnen maken als Madelon niet op zou komen dagen. Hoe moest het nu met haar autootje bedacht ze zich . Veel tijd om zich zorgen te maken had ze niet, want daar kwam Pieter al weer aan. " Ben ik weer!", zei Pieter enthousiast! Madelon ging in amazonezit achter op de fiets van Pieter zitten. Reed met hem naar de verharde weg. Haar voet omhoog, haar sok en schoen in haar hand. Met de andere hand hield ze zich vast aan Pieter! 'Succes met je enkel', riepen de jongens haar na! 'Dank je wel', riep Madelon terug. Zwaaide met haar hand waarmee ze de schoen en sok vast had. 'Ik zie jullie misschien nog wel?' Binnen een minuut of tien, stonden ze voor de praktijk van de huisarts. De dokter had geen spreekuur, maar wilde toch wel even kijken . De dokter bekeek de voet. 'Die is heel erg verstuikt!' zei de arts met ernstige blik in de ogen. Ik zou voor de zekerheid even een fotootje laten maken. Ik denk niet dat er iets gebroken is, maar even een fotootje kan geen kwaad! Wil jij even naar de eerste hulp met deze jongedame, vroeg de dokter aan Pieter?" Blijkbaar kenden de twee elkaar. "Oké, doe ik!" beantwoordde Pieter de arts met trotse stem! "Houdt U het nog even vol op mijn stalen ros?", vroeg Pieter lachend aan Madelon? "Jawel hoor... ik kan het zo nog wel even uithouden!"Je bent een schat! "
Bij het kleine ziekenhuis aangekomen, ondersteunde Pieter Madelon om haar op een muurtje te laten plaatsnemen, zette zijn fiets in de fietsklem en haalde uit het portiek een rolstoel voor Madelon. 'Wat een toestand." Madelon maakte zich een beetje bezorgd over Pieter! "Heb je wel tijd en zin" vroeg Madelon? 'Ik zal U naar de eerste hulp helpen", antwoorde de jongen. "Zou U het dan verder zelf willen regelen?', vroeg Pieter, 'Ik moet over een kwartiertje mijn vader helpen .''Túúrlijk', antwoorde Madelon. 'Ik ben al héél blij , dat je me zo ver geholpen hebt !'
Even later lag Madelon met haar voet onder het röntgenapparaat! Gelukkig was de enkel niet gebroken. Er zat een diep scheurtje in haar enkel. Haar voet werd met natte vetwatten en verband ingepakt.!Absolute rust voor een week.... Daarna moest Madelon weer terugkomen. Madelon belde een taxi naar haar hotel. Even later hinkte ze de hal binnen van hotel Elburg! Gelukkig was er een lift, die ze nu noodgedwongen wel moest nemen! Haar enkel deed verschrikkelijk pijn. Met verbeten gezicht kwakte ze even later neer op haar bed, liet zich achterover in haar kussens zakken! 'Nou! Daar lig ik dan, mompelde Madelon hardop!' Madelon nam een paracetamolletje in tegen de pijn ; sloot even haar ogen om alles op een rijtje te zetten! Madelon dommelde in .Na een uurtje geslapen te hebben werd Madelon wakker. Herinnerde zich meteen weer aan wat er was gebeurd, Jeetje...wat nu? Ze zou het vandaag maar een beetje rustig aan doen, veel meer viel er toch niet te beleven met de zere enkel. Ze staarde wat voor zich uit. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet. Haar telefoon speelde haar bekende muziekje. 'Hallo met Madelon.'"Hallo Meisje. Wat ben je aan het doen? Ik wilde een eindje met Ducootje gaan wandelen. Heb je misschien zin om met me mee te gaan?" Dat was Do! "Ja.... zin heb ik wel Mevrouw, maar dat zal helaas niet kunnen!" " Oh, jammer...., dan zie ik je vanavond wel, hoe laat had je gedacht?" "Nou", zei Madelon_ wist even niet hoe uit te leggen_ 'Dit zal ook een beetje moeilijk worden. Ik heb eigenlijk er nog niet over nagedacht hoe ik überhaupt naar U toe moet . Ik ben vanmiddag gevallen en nu heb ik een gescheurde enkelband. Ik moet een week rusten!" 'Maar kind! Hoe heb je dát nu in hemelsnaam voor elkaar gekregen in zo'n korte tijd antwoordde Do.'Hoe kan dat nou?" Madelon vertelde Do wat er was gebeurd. 'Goh! Meisje toch! Wat vervelend nou!' 'Ik heb even wat geslapen 'ging Madelon verder. 'Mijn auto staat nog bij het meer.!' Hoe moet ik die nu hier krijgen?' 'Oh, ja natuurlijk... die staat nog daar... Jij zat immers achter op de fiets van die jongen!' Do's stem klonk bezorgt . "Je kunt iemand laten regelen dat hij wordt opgehaald. Als je de sleutel aan de receptie geeft. Even uitleg geeft over de situatie .......' Do wist gelijk raad. Oké, dat zal ik doen ", antwoorde Madelon. "Zou U denken datiemand van het hotel dit zou willen doen," vroeg Madelon.
'Ja, natuurlijk', antwoordde Do beslist! Ja hoor, dat doen ze wel!' Do klonk erg geloofwaardig. 'Afgesproken, ik zal het hen vragen', Madelons stem klonk opgelucht. "Ik kom zo dadelijk naar je toe, en dan vinden we wel een oplossing hoe alles verder moet; sprak Do met lieve woorden Madelon toe. 'Dat hoeft U niet te doen, hoor !'. Madelon werd er verlegen van dat Do zo aardig was voor haar! 'U heeft al genoeg om handen met het huis en alles wat daarmee te maken heeft.' 'Kom op zeg', viel Do haar in de rede! 'Nu moet je niet zo stoer doen! Wat zou je dan willen doen zo in je eentje? Nee hoor... Ik kom... dat staat voor mij vast!' 'Fijn , antwoordde Madelon, lachend!' "Dacht je dat tante Do jou nu in de steek zou laten? Dan ken je tante Do nog niet hoor! Ik kom er aan en dan zullen we jou eens gaan verwennen!' 'Ik heb al niks meer in te brengen'antwoordde Madelon lachend! 'Nou... nee... Of je zou het écht niet willen. Dat kun je niet doen hoor!' was het antwoord van Do. 'Het is goed mevrouw.... Oké !Bedankt alvast .' Madelon had een kleur van opwinding gekregen . 'Hou nou eens op met dat Ge_Mevrouw, Tante Do!_ voor jou! Mevrouw_! Niks daarvan. Klinkt zó onaardig!' Je bent niet onaardig, dus dat kan niet!' Tante Do klonk héél resoluut! 'Oké, Oké_... tante Do... sorry,!' Goed zo. Klinkt al veel beter!' Tante Do was gerustgesteld.'Ik kom eraan Madelon... even Dukootje uitlaten !' 'Is goed tante Do.... tot strakjes!'
Madelon voelde zich na dit gesprek een stuk beter. Ze spoelde haar gezicht af met koud water en haalde een kam door haar blonde haar. Daarna hinkelde ze zo goed en zo kwaad als het ging naar beneden om bij de receptie te informeren of er iemand bereid was haar autootje op te halen. Tegen de tijd dat ze beneden was kwam Do ook net binnen lopen .Samen overlegden ze wat te doen. 'Laten we eerst even wat drinken in de lounge! Kun je even op adem komen! Je had toch niet naar beneden hoeven komen, je had moeten bellen!' Domme meid", sprak Do haar moederlijk toe.! Je moet rusten met dat voetje! Dit gaat zo niet goed! Do gaat iets anders organiseren! ' Do sprak weer alles achter elkaar in een lange zin door. 'Jij gaat vanavond mee met mij, dan blijf je bij me tot je weer mag lopen! Als je zo alleen hier bent.....dat is niks! Je hebt verzorging nodig!' 'Maar....zó erg is het niet hoor, Do!' Madelon schrok er van. ' Nou.... dat is niet aan je" bezwete" gezicht te zien!' Jij gaat gewoon met mij mee! We zullen elkaar écht niet in de haren vliegen! Dat gaat goed....wij twee!'
Het klonk weer erg overtuigend wat Do zei. Do had Madelon al onder de arm naar een fauteuiltje geholpen, en Ducootje liep met haar band slepend op de grond achter hen aan! Een beetje op afstand. Ze vond het maar vreemd hoe Madelon liep te hinken. Zijn staartje naar beneden, oortjes opzij! Toen Madelon eenmaal zat liep Duko met een boog om haar heen om vervolgens met een diepe zucht op de grond naast Do plaats te nemen. Do bestelde thee. Nadat beiden de thee gedronken hadden; geboodt Do, Madelon weer op te staan om samen met gebruik van de lift naar boven naar de kamer van Madelon te gaan om al haar spulletjes bij elkaar te zoeken. Madelon had niet eens het besef om te protesteren. Ze liet het over zich heen komen. Vond het betuttel van Do, eigenlijk best fijn!
'Zo meisje... zeg jij maar waar ik alles kan vinden en dan zorg ik dat alles ingepakt wordt. Wél een gezellige kamer heb je hoor! Past heel goed bij je! Ondanks dat .... je zult het ongetwijfeld héél fijn bij mij gaan vinden!' Maak je maar niet druk meisje'."Do kneep Madelon in haar wang! Duko liep maar achter haar aan, was duidelijk van slag! De halsband en riem nog steeds slepend over de grond! Do had duidelijk geen tijd voor hem nu! Madelon had het in de gaten, riep Duko naar zich toe. Met zijn oorjes half naar achter kwam hij naar Madelon toe , liet Madelon de riem van de halsband losmaken! Hij kwispelde weer, alsof ie haar dankbaar was voor de last die van hem werd afgenomen!
'Fijn hè Dukie.... dat Maddie bij ons komt' vervolgde Do. Kwispelent keek Dukie met zijn kleine pikzwarte kraaloogjes naar Do op. 'Ja.... Maddie gaat met ons mee' zei Do zich richtend tot haar hondje! 'Ze komt logeren bij ons!' Madelon sloeg het gade en moest toch wel lachen om dat drammerige gedrag van Do! Wat een bijzondere vrouw , dacht Madelon! Ze genoot ervan!
Even later nadat alles was ingepakt werd er op de deur geklopt. Alles werd door het hotelpersoneel naar beneden in de hal gebracht. Do gaf het adres door waar het autootje van Madelon naar toe gebracht moest worden. Ondertussen rekende Madelon af voor haar verblijf om even later plaats te nemen in de taxi die voor kwam rijden!
En daar reden ze weer.
Madelon wist eigenlijk helemaal niet waar ze naar toe reden ....keek naar buiten. Tot haar grote verbazing, stopte de taxi bij een groot Herenhuis! Dit was toch géén hotel?
Do kijkt haar van opzij aan. Ze knikt. 'Ja hier moeten we zijn!' Hier logeer ik!' Ik zal het je allemaal uitleggen!' Maar nu moeten we eerst zorgen dat alles in orde wordt gemaakt voor jou! Toen de taxi stopte ; de chauffeur de deur voor Do openhield.. ging de voordeur van het Herenhuis al open. Een mevrouw van middelbare leeftijd kwam naar hen toe! 'Bent U al weer terug mevrouw?' vroeg de wat mollige dame. ze nam Ducootje van haar over. 'Ja Bertha. Je krijgt er een logeetje bij! Dit is Madelon. Zij moet met haar enkel rusten, heeft hem flink bezeerd, kon écht niet langer daar in" Elburg" blijven!' Alles kwam er weer in een adem uit bij Do.
Bertha knikt vriendelijk naar Madelon! Madelon krijgt een blos op haar wangen van verlegenheid. Jeetje,wat een luxe!!!. Het leek op de inhoud van een ouder boek of film uit de tijd van haar oma! De oma van Madelon vertelde haar ooit dat in haar tijd ; de tijd dat zij jong was, er ontzettend veel mensen bediendes hadden,die vaak intern woonden en een klein "traktement" hadden . Wél met "kost en inwoning ". Maar dit was : Nu....! Onvoorstelbaar! De mollige vrouw droeg zelfs een wit schortje over haar zwarte jurk! Door de grote zware eiken deur hinkelde Madelon naar binnen en kwam in een grote ruime klassieke hal!
'Kom verder Madelon'. Do kwam met een wandelstok aanzetten die zij ergens bij de kapstok uit een bak had gevist.

Het boek van Madelon hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3

De Kennismaking

"Weet je... Madelon", gaat mevrouw van Elburg verder :" Ik kom oorspronkelijk uit Nederland. Het zou héél goed kunnen dat mijn voorouders ook daadwerkelijk hier uit Elburg stammen, maar dat is mij niet bekend. Jaren heb ik in Canada gewoond. Nu ik wat ouder ben geworden krijg ik hoe langer hoe meer de behoefte om mijn "Oude Roots" weer op te zoeken. Zo gezegt zo gedaan. Ik ben van plan om hier een huisje te zoeken en hier ook te blijven wonen." Mevrouw van Elburg met de voornaam: Do spreekt met een licht buitenlands accent. Madelon luisterde met geamuseerde blik. Ze is meteen in de mevrouw geïnteresseerd. "Mag ik je wat aanbieden Madelon, om onze kennismaking te vieren", zegt Do met een lief stemmetje! " Graag, mevrouw, antwoordt Madelon. . Madelon heeft het gevoel dat de mevrouw haar heel vertrouwd zelfs een beetje eigen overkomt. Ze voelt zich gelijk op haar gemak bij deze warme vrouw. Do vertelt door....tot grote vreugde van Madelon. Dit had ze even nodig om haar gedachte af te lijden van de twee mannen met Beagle die haar s 'middags zo in verlegenheid hadden gebracht . Eindelijk krijgt Madelon weer dat heerlijke vakantiegevoel terug . Ze heeft Gezelschap van een allerliefst dametje, waar ze op de een of andere manier direct haar hart aan verloor. Samen bestellen Margot en Do een menuutje voor twee. Het smaakt héérlijk. Als afsluiting ...." een kopje thee.
Do is zó in haar sas met de kennismaking met Madelon, dat ze vraagt: " Madelon : Ik heb jou nu al in mijn hart gesloten. Ik zou graag contact met je blijven houden. Ik overnacht vannacht in Elburg. Ik zal je mijn kaartje geven zodat je mij kunt bellen . Ik heb morgenochtend een afspraak met de makelaar. Heb wat woningen op mijn lijstje staan om te gaan bekijken. Kan ik jou eventueel bereiken, Madelon?"
Madelon stemt toe, zoekt een balpen in haar tas en schrijft haar mobile nummer op een papiertje. Do neemt afscheid van Madelon en verlaat het etablissement met Ducootje aan haar zijde .
Madelon zit nog wat na te genieten van de bijzondere avond Ze is zéker van plan om de dame op te zoeken. Uiteindelijk verlaat ook Madelon het eetcaféetje. Het avond lucht was helderder geworden. De maan verlichtte het nauwe straatje. Madelon loopt voldaan terug naar haar hotelletje.
Daar aangekomen gaat Madelon regelrecht naar haar kamer, legt haar tas op het nachtkastje en maakt zich klaar voor de nacht .Madelon duikt moe maar voldaan in haar strak opgedekte bed. Die nacht sliep ze als een roosje en werd pas in de loop van de volgende ochtend wakker!
"Hoe laat zou het zijn? Potverdorie... half tien! Waarschijnlijk is de ontbijtkamer nu dicht. Madelon moest dus ergens anders ontbijten. Ze neemt een snelle douche en kleedt zich aan. Madelon staat even voor het raam en kijkt naar buiten. Het zonnetje wilde wel maar kón nog niet goed uit de wat mistige lucht heen breken. Madelon pakt een appel die nog over was van de vorige dag. Poetst hem glimment met de mouw van haar trui . Madelon ziet door het raam een meisje voorbij gaan , hinkelend van been op been. Achter haar loopt waarschijnlijk haar moeder. Ze duwt een wandelwagen met twee kleine jongetjes erin. De een had een mutsje op dat bijna over zijn oogjes zakt. Met zijn handje trekt hij hem nóg verder over zijn gezichtje, Madelon aanschouwt dit leuke tafereeltje. Het lijkt haar fantastisch om ook ooit eens mama te worden! Aan de overkant ziet Madelon een mevrouw lopen. Ze sjouwt met een enorme tas waarin zo aan de vorm te zien wellicht appels of sinaasappels zitten . Ze neemt de tas van de ene op de andere arm over en sjokt verder. Onder haar arm een groot stokbrood geklemd en nog een bos bloemen. Madelon krijgt medelijden bij dit aanzien. Een man in kostuum gestoken en met aktentas stapt uit een auto . Hij loopt op de ingang van het hotel af. Madelon ziet ook een hond alleen op pad. Hij licht zijn poot tegen de lantarenpaal waarna hij de straat oversteekt waarna hij weer verdwijnt achter de bomen.
Madelon rekt zich uit. Ze besluit maar eens beneden polshoogte te nemen in het hotel. Na een paar trapjes staat Madelon in de hal van het hotel waar het bedrijvig is. Mensen in nette kledij. Madelon loopt door de menigte , legt haar sleutel op de balie en stapte de deur uit naar buiten. Het is tóch frisser dan ze dacht. Madelon zet de kraag van haar blazer omhoog . Ze besluit om een wandeling te maken langs het haventje .Vanaf de overkant kan Margot zo het raam van haar hotelkamer zien . Even aait ze met haar hand over haar autootje. Het staat nog steeds trouw te wachten. Madelon loopt verder, denkend aan het fijne gesprek met Do dat ze de avond tevoren had gehad.. De ontmoeting met haar had veel in Madelon te weeg gebracht. Madelon loopt door de smalle straatjes en denkt na over wat ze vandaag verder zou gaan doen.
" Hé... hallo Madelon!" Madelon kijkt achterom en ziet Do met haar kleine hond aankomen! " En wat denk je....", deelt Do enthousiast mede . "Hé... Hallo Mevrouw van elburg, begroet Madelon haar. . "Madelon toch...", gaat do verder" zeg alsjeblieft Do tegen me. Zó oud ben ik nog niet hoor! Ik ben pas 72! Madelon krijgt geen kans om iets terug te zeggen. De mevrouw neemt meteen het woord! Ducootje kwispelt et zijn staartje. Het hondje herkende haar klaarblijkelijk al! "Zeg...Madelon... :Je hebt zeker ook trek in een lekkere kop cappuccino? Do neemt Madelon tegelijkertijd onder de arm en loodst haar naar de overkant van de straat. De overrompelde Madelon kijkt haar lachend van opzij aan en loopt gedwee met haar mee.
Beiden nemen plaats op het terrasje van Hotel Elburg. Het zonnetje breekt voorzichtig door. Eigenlijk te fris , vond Madelon om buiten te zitten! Madelon wil Do niet teleurstellen. Ze neemt plaats naast haar, zodat ze een mooi uitzicht hebben op het haventje. "Madelon.....: wat denk je? Ik heb net een práchtig huisje gezien! Een stukje buiten dit stadje, met uitzicht op het "Veluwemeer!" Het is gewéldig! Groot genoeg voor mij alleen en Ducootje! Ik ben er meteen voor gegaan! Mits de financiering rond is, is het van mij! Wat denk je? Het eerste de beste wat ik heb bezocht! Is precies wat ik in gedachten had! Écht Hollands......Je moet zodadelijk écht met me mee gaan kijken. We nemen er wél een appelpunt bij hoor, mét slagroom, we gaan dit natuurlijk vieren, wat jij : Ducootje,? Kom maar bij het vrouwtje op schoot! Ducootje zit in een mum van tijd op haar schoot, en kijkt Madelon met vragende kraaloogjes aan!
"Maar..." wilde Madelon zeggen. Ze krijgt er echter de kans niet voor, Mevrouw Do vertelt maar door....! "Je moet écht héél snel bij me komen logeren. Dat kún je niet weigeren. Ik heb gezelschap nodig en ik moet je zóveel vertellen! Ik denk dat ik als alles een beetje vlotten wil dat ik er over 3 weken al in kan zitten! Het ziet er zó netjes uit! Ik hoef er écht niks bijzonders aan te laten doen. Alles netjes gewit, en de vloerbedekking is gewoon níeuw! En wat denk je? Het is nog mijn kleur ook! Blauw! Do.... en blauw! Dat is gewoon geen toeval meer! Laat ik natuurlijk liggen.... het is prachtig!
Mevrouw Do moet tussendoor diep zuchten van haar geretteketet! Ze gaat echter weer verder: "Ach, ach! wat gebeurd me toch allemaal! Neem een hapje Madelon, anders wordt de appeltaart koud! Ach, verdorie, ik lijk wel gek! Ik bedoel natuurlijk dat je koffie niet koud moet worden!
Do houdt even haar mond..... neemt een slok van de cappuccino. 'Mmmmmmmmm, verrukkelijk!' Daar kan Canada écht niet tegenop! Wat heb ik dát gemist! Mmmmmmmmm, die heerlijke Hollandse koffie! Oh, zálig en dan die slagroom! Wat kán een mens genieten!
Madelon heeft het idee dat ze op de eerste rang zit van een klucht! Ze amuseert zich kostelijk om Do! Wát een energie! Zij is het bruisende leven zélf!
"Zó, en nu gaan we een taxi nemen en laat ik jou mijn huisje zien!"
Als een speer staat Do op en geeft Madelon terwijl ze in haar arm knijpt een spontane kus op haar wang, ! "Ober..... kunt U voor ons een taxi bestellen?" Do roept de ober die meteen voor een taxi zorgt
Nog geen vijf minuten later, zit Madelon in de blauwe taxi. Tussen haar en Mevrouw Do zit Ducootje. De taxi rijdt Elburg uit en komt langs het Veluwemeer. "Is dit wat of isn't this niet _wat, roept Do helemaal enthousiast wijzend op het water. Dit uitzicht zie ik strakjes ook! Is tóch te gek! Of niet? God bless my day! Met haar handen gevouwen wijst do naar de lucht alsof ze iemand wil bedanken!
En Madelon? Madelon heeft het naar haar zin met de zó bijzondere oudere dame.....
"Nou opletten hoor...", gaat Mevrouw Do weer verder. Dáár aan het einde van die weg. Zie je daar die Molen? Well... daar gaan we linksaf en there we are....! '
Zo gezegd....zo gebeurde het. Nadat de taxi linksaf was gegaan reden ze vlak langs het meer.
"En hier is het......! Look Madelon.... Wat vindt je ervan?" Madelon kijkt verbaasd naar het leuke "kleine huisje" waar Mevrouw Do eerder die ochtend over gesproken had! Zó klein vond Madelon het niet! "Een schatje toch?" Do kijkt Madelon vragend aan. "Práchtig!" Zegt Madelon, "héél mooi! ""Wist ik wel! zei Do, dat het jou ook het zou bevallen! Ze vindt het mooi, Ducootje....." Do, trok Ducootje naar zich toe.!

Het Boek van Madelon deel 2

Deel 2

DE BESTEMMING

Ondertussen op het terras:
De oudere man licht enkele aandachtspuntjes op over de kaart. Zijn stem klinkt diepbruin maar rustig van klank. Hij heeft grote sterke handen ziet Madelon. Zijn gelaat is bruin van de zon . Hij heeft borstelige wenkbrauwen die rusten boven zijn ogen.
Naast hem is een "Beagle" een meutehond gaan liggen. Geïnteresseerd slaat Madelon de twee heren met de hond gade. Zij bestellen een grote 'kom soep van de dag' dat zij met stokbrood boven over de landkaart verorberen. Stiekem pakt de hond een stuk stokbrood van tafel, kijkt met een oog naar Madelon alsof ie zeggen wil: "mondje dicht!" De twee mannen hebben echter niets in de gaten. Madelon lacht naar de hond. Wat een deugniet! "Woehoe", blaft de hond naar Madelon gericht!
Madelon schrikteen beetje, kijkt verlegen naar haar appelgebak dat nog steeds half opgegeten voor haar op haar bord heeft liggen. "Koest : Beagle", gebiedt de jongere man de hond. Met geamuseerde blik in de ogen kijkt hij even naar Madelon. Madelon op haar beurt kijkt toevallig ook weer op . "Hij is een beetje onbeleefd", legt de jongere man uit ! "Oh ja " kan Madelon nog maar net uitbrengen. "Ik vind hem wel grappig" , voegt ze er nog aan toe. Snel neemt Madelon een hap van haar gebak , doet net of ze verder niet geïnteresseerd lijkt. De jonge man echter blijf Madelon bestuderen. Zijn bruine ogen lijken zich in haar gezicht te boren. Madelon begint zich ongemakkelijk te voelen , frutselt onrustig aan haar servet . Tot overmaat van ramp stoot Madelon wat onhandig haar koffie om. De ramp is nu kompleet!
De jonge man staat meteen met zijn servet klaar om haar ter zijde te staan! Op enkele centimeters afstand kijken de twee elkaar in de ogen! "Komt allemaal door mijn hond", reageert de jongeman! "Mag ik me even voorstellen?" Nadat hij de servet op het nattige goedje op haar tafeltje heeft gedropt steekt hij lachend zijn hand uit naar Madelon . "Marnix Tak, aangenaam." Terwijl hij met zijn hand richting de oudere man wijst stelt hij ook hem voor aan Madelon: "Dit is mijn oom John. Deze ondeugend onopgevoede hond is van mij en heet: Delta!".
Delta reageert direct als hij zijn naam hoort ...voegt zich met zijn kop tussen hen in. Madelon hoort weer die overbekende Beagle yell: "oehoeoe!" Nu moet Madelon ondanks haar hoogrode ongemakkelijke kleur, wel even lachen!" Wat is dit een grappige hond," zegt ze ,aait hem over zijn kop en fluweelzachte oren . Gelukkig heeft de hond Delta haar uit een benauwde situatie gehaald, waardoor alles wat ontspanner wordt. "Hij is ook grappig. Echter niet op te voeden", lacht Marnix! "Mag ik U namens Delta een nieuw drankje aanbieden? "Oh....uh ja graag" , antwoordt Madelon .
"Ik vergeet me voor te stellen." Margot steekt wat aarzelend haar hand naar voren. Marnix echter heeft hem al tussen zijn grote handen omsloten. Madelon slikt zichtbaar. Marnix redt haar door te zeggen: "Mijn hond heeft U danig uit Uw doen gebracht!"
Madelon onderneemt opnieuw het initiatief om zich voor te stellen :"Ik heet Madelon. Ik ben op pad met mijn nieuwe rode vriendje... uh... ik bedoel mijn nieuwe rode autootje. " Madelon wijst in de richting waar het "vriendje" geparkeerd staat. Marnix is zichtbaar geamuseerd . Lacht breed uit en kijkt in de richting waarnaar Madelon wijst. "Dát is inderdaad een héél leuk vriendje...",lacht Marnix haar toe. Verbaasd door wat er allemaal ineens op haar afkomt gaat Madelon weer zitten. Ze weet niet meer waar ze moet kijken of wat ze moet zeggen. Ook Marnix is naast zijn oom gaan zitten , bestelt een tonic voor haar, zonder te vragen of ze dat wel wil en kijkt verder op zijn kaart. Oom John knipoogt naar Madelon en gaat geamuseert met zijn neef verder met waar zij mee bezig waren. Madelon krijgt een tonic. Eet met moeilijke happen haar appelgebakje verder op.Delta is aan de voeten van oom John gaan liggen Alles lijkt weer als tevoren
Eindelijk heeft Madelon haar gebak op . Even kijkt ze van opzij naar het tafeltje naast haar. Tot haar teleurstelling zitten beide heren over de kaart gebogen . "Teleur gesteld Madelon.? ....denkt ze bij zichzelf .... Hoezo teleurgesteld..... zegt een klein stemmetje van binnen. Heb je niet een paar weken geleden gezworen dat je alleen blijft de eerste jaren? Geen man meer voorlopig? Waarom ben ik dan nu teleurgesteld? Omdat Marnix geen aandacht aan me besteed? Madelon recht haar schouders , wenkt de ober om af te rekenen. Ze zal haar reis vervolgen . Geen Marnix of oom John kan haar daar van af brengen.
Nadat Madelon de rekening betaald heeft en naar haar autootje loopt kijkt ze nog eenmaal om . Ze startte haar autootje en brrrrrrrrrrrr. In gedachten verzonken rijdt Madelon verder . Ze denkt na over haar verleden en wat haar zojuist is overkomen....
"Dit kan niet! Dit wilde ze niet meer.......... Nét op dit moment in haar leven, dat ze opnieuw wil beginnen. Géén verliefdheid meer! Ze had zich vanochtend zo gelukkig gevoeld ! Eindelijk uit die lange winter, nadat zij en Frank uit elkaar waren gegaan.

Madelon komt weer tot haar positieven... Ze Rijdt rustig verder . Ze kiest een weg naar Putten . Grotendeels wordt deze weg door fietsers gebruikt . Het is géén prettige weg! Veel lawaai, uitlaatgassen van de autoweg naast haar, slechte stukken weg en een reeks verkeerslichten! Madelon draait haar autootje en slaat rechts een straat in. Ze komt in een meer landelijke omgeving. Langs de kant van de weg staan honderden rododendrons, die op uitbarsten staan. Ze rijdt langs groene terreinen waar twee grote Gebouwen staan : Ze leest :"Op een gegeven moment moet Madelon wel even lachen: Op een smal weggetje staat op een bord aangegeven: "Verboden voor Koeien _Schelpenpad" , staat er bij! Ze neemt een afslag naar links , Madlon rijdt door een prachtig heidegebied. Voor Madelon er erg in heeft rijdt ze het stadje :"Elburg", binnen. Ze voelt zich er meteen thuis!
Oud, knus en gezellig!
Madelon stopt voor de deur van een oud gezellig gebouw, waar een uithangbord vertelt dat het hier gaat om een Hotel "Hotel Elburg"
Madelon pakt haar tas , sluit haar autootje af en stapt het hotel binnen. Over rode vloerbedekking waar je tot je enkels inzakt loopt ze naar de balie, drukt op het belletje. Een meisje komt aangelopen die haar vervolgens vriendelijk begroet. Madelon reserveert een kamer, krijgt de sleutel en wordt door een heer in uniform naar haar kamer op de eerste etage gebracht.
Ze heeft een kamer met uitzicht op de gracht. Madelon ziet er mensen gezellig babbelend wandelen, alsof ze ook op vakantie zijn. En ja hoor ... dat moet ook wel zo zijn bedenkt Madelon zich want een van de dames maakt een foto in de richting van haar kamer. Als vanzelf duikt Madelon weg. kijkt haar kamer rond. Er hangen gebloemde gordijnen die in een band bij elkaar schuin voor de ramen hangen . Het ziet er echt Hollands uit. Op het tweepersoonsbed ligt een sprei in dezelfde bloemprint . De stoeltjes naast het bureautje zijn ook met dezelfde stof bekleed. Een klein openhaardje maakt het geheel nóg intiemer. Naast de badkamer met bad en douche, ligt op een soort nachtkastje De Bijbel.
Madelon besluit een lekker bad te nemen. Behaaglijk languit geniet ze van het warme welriekende badolie- geurtje dat voor haar klaar stond. Wat een heerlijkheid! Ze ontspant zich als vanzelf. Nadat ze zich heeft afgedroogd, besluit Madelon haar nieuwe lange rode broek met daarop een witte koltrui aan te trekken. Het loopt tegen etenstijd. Madelon besluit op verkenningstocht te gaan naar waar ze een hapje kan gaan eten. Het is een beetje fris geworden. Aan de lucht te zien zou het ook best wel eens kunnen gaan regenen.
Madelon pakt haar paraplu en blazer uit de auto en loopt naar een leuk oud uitziend straatje, waar meerdere mensen naar binnen gaan om te eten. Bij een klein restaurantje leest Margot wat het menu voor die dag is . Het lijkt haar wel wat. Ze stapt naar binnen . In de hoek staat een vleugel. Een donker getinte man van middelbare leeftijd speelt wat jazzachtige muziek. Niet al de tafeltjes zijn bezet. Margot kan kiezen waar ze wil gaan zitten. Ze kiest een tafeltje bij het raam.
Madelon kan zo vanaf haar plaats de stadspoort zien . Een ober komt naar haar toe, heet haar welkom, en geeft haar de kaart. Madelon voelt zich nog steeds vreemd. Haar gedachten gaan als maar weer terug naar de jongere man en de Beagle. Madelon kijkt steeds weer opnieuw op de menukaart.Ze besluit eerst een aperitiefje te nemen.

Terwijl ze van haar drankje nipt komt een oudere dame het restaurantje binnen. In de tussentijd zijn alle tafeltjes bezet. De ober kijkt rond of er nog een plaatsje is voor de dame. Naast haar loopt een kleinezwart hondje. Het is een héél kleine ruwharige teckel. De ober komt loopt naar het tafeltje van Madelon . Hij vraagt beleefd of Madelon er bezwaar tegen heeft, als de mevrouw in kwestie bij haar aan tafel komt zitten . Madelon ontwaakte uit haar gedachten, en als vanzelfsprekend geeft ze haar toestemming.
De mevrouw inmiddels bij Madelon's tafel aangekomen blijkt een verzorgde oudere dame te zijn, met een voor haar leeftijd charmant uiterlijk. Ze heeft haar grijsblonde haar in een wrong achter op haar hoofd . Haar gezicht is vriendelijk . Ze is in een klassiek sportief mantelpakje gekleed . Nadat de dame tegenover Madelon heeft plaats genomen gaat het hondje netjes aan de voeten van haar bazinnetje liggen .
"Bedankt Mevrouw dat U zo vriendelijk bent me deze plaats aan te bieden, en "Ducootje" bedankt U ook,!" Terwijl de oudere dame dit zegt kijkt ze vertedert naar het hondje dat haar met zijn zwarte kraal oogjes aankijkt. "Ik vind het wel gezellig mevrouw", antwoordt Madelon. " Zegt U maar Madelon hoor", voegt Madelon er aan toe :" Voor Mevrouw voel ik me tóch net iets te jong !" Wat een prachtige naam," zegt de dame op haar beurt. Ze gaat verder : "Ik zal me eerst ook even voorstellen: "Do van Elburg.... Ja! net als dit stadje! Ik zal U vertellen..........."
De dame begint met een rustige en vriendelijk stemmetje te vertellen: ( Madelon kan niet vermoeden dat door háár kennismaking er een nieuwe toekomst is aangebroken in het leven van Madelon......)

Het Boek van Madelon

Het eerste boekje dat ik schreef is

Het Boek van Madelon

EEN NIEUW BEGIN

Met een zucht werd Madelon uit haar droom gehaald...! De zon had haar wakker gekust , de vogels floten hun hoogste lied. De bloemen op haar rolgordijn leken te zeggen: "Kom er uit Madelon... kleedt je aan en ga met ons mee ......"
Madelon trok het rolgordijn omhoog, keek met samengekepen ogen naar buiten . Vandaag ging ze er op uit. Madelon waste zich. Kleedde zich aan. Vlug een glas sinaasappelsap. Haar autosleutels in haar hand.
Madelon had een nare tijd achter de rug. Van haar spaarcentjes had ze een leuk klein autootje gekocht. Een rood Fiatje 500. Ze was er al járen gek op en nu had ze er een op de kop kunnen tikken. Madelon had zich voorgenomen om een weekje met haar nieuwe aanwinst er op uit te trekken. Ze zou in Nederland blijven. Echter zonder doel.
Een nieuw leven lag voor haar....zonder haar vriend.
Een leven zonder hem had haar zo van slag gebracht.
De hele lange winter had Madelon zich afgezonderd op haar flat. Haar hele leventje was als een 'blokken toren' in elkaar gevallen. Langzaam was Madelon weer uit een diep dal geklommen. Het nieuwe autootje had haar weer kracht gegeven. Ze zou er letterlijk haar nieuwe leven mee in gaan rijden. Madelon had geaccepteerd dat een leven met Peter was afgelopen. Ze wilde nu genieten van haar vrijheid waarvan ze langzamerhand de pluspunten had weten te vinden.
Haar grote weekend tas, een routekaart en alles wat ze nodig had voor een weekje op pad stond klaar in de gang. Nog even een vlugge blik ... Madelon stapte met een vrolijk gezicht haar voordeur uit, de trappen af naar haar geparkeerde rode autootje.
Ze spreidde op het auto dak de kaart uit , draaide een paar keer rond en wees met haar ogen dicht een plek aan........: De Veluwe....Dat zou haar reisbestemming worden!
De sleutel in het contact...........riemen aan.........raampje open...........muziekje aan.........brrrrrrrrrrrrrrrr.. even nog een enkele blik naar boven kijkend naar haar appartementje.... Daar vertrok Madelon. Onwetend wat ze vanavond als plaats van bestemming zou hebben. Met een blijde wat spannende zucht , een geheimzinnig kriebelend gevoel in haar maag ging Madelon de dag tegemoet..........
In haar glimmende automobieltje snorde ze zachtjes over de ventwegen naar haar nog onbekende bestemming richting_ De Veluwe_ Wat was Madelon trots! Haar gezicht glom al even hard als haar autootje!
Madelon nam de afslag richting Apeldoorn, passeerde een prachtig bos, waar ze even stopte , tot bezinning kwam. Wat was het hier mooi... Het leek een sprookje.
De ochtendzon scheen dwingend door de bomen en betoverde dit stukje land in een droomwereld........Even genoot Madelon vanuit haar autootje van het mooie uitzicht dat ze had, waarna ze uit de op haar achterbank geplaatste koelbox een boterham nam . Een kopje koffie uit de thermoskan ...Haar pauze kon beginnen. "Mmmm... heerlijk...", meimerde ze onder het eten. Als de rest van haar reis net zo goed ging als het begin, dan zou het weekje niet meer stuk kunnen , bedacht Madelon zich. Nadat Madelon gesmikkeld had wierp ze een blik op het prachtige landschap .Keek in de achteruitspiegel of er niets aankwam en vervolgde haar weg.
Madelon passeerde een groep padvinders. Vrolijk kwekkende jongeren liepen met een papier in hun handen achter de hopman aan. De groep zwaaide naar haar. Ging wat aan de klant, alsof ze eerbied hadden voor Madelon en haar autootje. Wéér voelde Madelon dat vreemde maar fijn-spannende gevoel... Vervolgens reed Madelon het bos uit. De zon scheen breed door haar voorruit naar binnen. Madelon zong luidkeels mee met het muziekje op haar autoradio.
Haar blijdschap sloeg echter om in schrik, toen Madelon plotsdeling een hevige knal hoorde en haar autootje haast onbestuurbaar werd. Zo goed en zo kwaad als het ging stuurde ze het onwillige autootje naar de kant van de weg en parkeerde het in de berm, waar ze even bleef zitten om bij te komen . Het kleine autootje stond er wat scheef bij.....de rechtervoorband lag aan flarden..."Jeetje....wat nu...?" De reserveband lag in haar bagageruimte onder haar spulletjes. Er zat niets anders op dan het er allemaal uit te halen . Gelukkig had Peter haar eens voor gedaan hoe je zoiets moest doen. Het viel niet mee om de kruk onder de auto te plaatsen in het mulle zand. Madelon zou echter Madelon niet zijn als ze er niets op bedacht. Een van haar boeken die ze had meegenomen schoof ze onder de kruk en spoedig stond het autootje weer op vier goede banden.
"Zo..... dat is dat. Dit heb ik toch mooi voor elkaar. Ik vind dat ik nu wel een echte pauze verdiend heb", dacht Madelon bij zichzelf.
Bij de eerste de beste gelegenheid ga ik een kopje koffie nemen mèt iets lekkers erbij. Alleen al bij de gedachte er aan werd ze weer vrolijk . Ze stapte in haar autootje en reed verder op zoek naar een leuk koffie adresje. Madelon reed ongeveer npg 20 minuten en zag bij Ede een afslag waar ze koffie kon drinken. De omgeving was mooi in deze tijd van het jaar. Eerst ging Madelon haar handen wassen. Banden verwisselen was niet haar alledaagse job. Eenmaal aan een tafeltje bestelde Madelon een capuchino met appelgebak.
Terwijl madelon bij de serveerster haar bestelling deed kreeg Madelon het gevoel dat er iemand naar haar keek. Nadat de serveerster vertrokken was keek Madelon onopvallend om zich heen. "Maar nee...Toen haar niets bijzonders opviel bedacht Madelon zich:" Ik haal maar wat in mijn hoofd'. De serveerster kwam met de koffie.
Terwijl ze haar gebak at, en haar capuchino dronk, schoof een jonge gebruinde aantrekkelijke man met rugzak aan het tafeltje naast haar. Hij groette haar beleefd. Verdiepte zich in een landkaart die hij op het tafeltje uitspreidde. Bij hem voegde zich nog een wat oudere man; gekleed in sportieve outfit waaronder een paar stevige bergschoenen. De twee mannen hoorden bij elkaar. Zo op het eerste gezicht leken zij ook op elkaar vond Madelon. Toen Madelon stiekem hun richting uitkeek, keek ze recht in twee bruine ogen. Geschrokken draaide ze snel haar hoofd weer om , pakte haar kopje koffie in haar handen en deed of ze dronk . Er zat echter niets meer in het kopje. Dat zouden zij niet kunnen zien , bedacht Madelon met een blos op haar wangen.

Salomo & Wij: Sinterklaas inkopen

Salomo & Wij: Sinterklaas inkopen

Sinterklaas inkopen

December inkopen

In Nederland viert men Het Sinterklaasfeest

dat op 5 december (pakjesavond) in Nederland en op 6 december (de eigenlijke naamdag) in België en in enkele (voormalige) Nederlandse koloniën wordt gevierd.

Sinterklaas en zijn helper, Zwarte Piet, komen in de nacht van 5 december in Nederland en 6 december in België langs de schoorsteen binnen in alle huizen om geschenken te brengen voor de kinderen die er wonen.

Deze moderne traditie van Sinterklaas als kinderfeest komt waarschijnlijk voort uit het prentenboekje Sint Nicolaas en zijn knecht (1850) van de onderwijzer Jan Schenkman (1806 - 1863).

Veel tradities in het huidige Sinterklaasfeest gaan terug tot Nicolaas van Myra, de Lycische bisschop uit de door Grieken bewoonde antieke stad Myra (thans gelegen in Turkije), hoewel er ook oudere elementen zijn.

Oorspronkelijk werd Sint Nicolaas alleen in het oosten van Europa geëerd.

In de 13e eeuw werd besloten dat zijn naamdag ook in het westen een van de belangrijkste feestdagen was; in die tijd werd het Sinterklaasfeest in Utrecht ( Nederland) al gevierd door de schoen van vier arme kinderen te vullen met geldstukken, in andere steden werd ook iets voor de armen gedaan.

Na de Nederlandse Opstand probeerden calvinistische predikanten het Sinterklaasfeest af te schaffen, omdat het te veel heidense en vooral paapse (katholieke) elementen zou bevatten.

Het Sinterklaasfeest was in grotere steden inderdaad een woelig volksfeest met kermis dat vaak tot opstootjes en openbare dronkenschap leidde.

Het was echter zo populair dat dit streven weinig succes heeft gehad, zelfs niet bij het protestantse volksdeel.

Modern Kinderfeest

De oorsprong van het moderne Sinterklaasfeest voor kinderen ligt in de 19e eeuw.

De Amsterdamse onderwijzer Jan Schenkman (1806 - 1863) schreef het prentenboekje Sint Nicolaas en zijn knecht (Amsterdam, 1850 en latere herdrukken 1880, 1885, 190? en 1907) met de tekst van het liedje Zie ginds komt de stoomboot.

De moderne tijd deed zijn intree met de stoomboot.

De afkomst Spanje werd ingevoerd, net als de roe en zak van Zwarte Piet als pedagogische straf. Sint reed voor het eerst op een schimmel over de daken en cadeaus gingen voor het eerst door de schoorsteen.
Ook Jan Pieter Heije (1809-1876) beïnvloedde het Sinterklaasfeest.

Het lied Zie de maan schijnt door de boomen werd voor het eerst gepubliceerd in 1843 in de bundel Kinderliederen.

Sedert begin jaren 90 van de vorige eeuw

heeft het paard in Nederland een naam: Amerigo.

In België heet het paard: Slecht Weer Vandaag.

* meer over Sinterklaas in een nog volgend Blogbericht.

Verder over de titel van dit bericht : December inkopen_

Al eind augustus komen er foldertjes in de brievenbus over alles wat er te koop is voor het Sinterklaasfeest. Hier ben ik het mee eens omdat December so wie so een dure maand is.

Niet alleen is er in deze maand Het Sinterklaasfeest, maar ook het Kerstfeest is een feest waarbij kadootjes worden gegeven.

Verstandig is daarom om niet te wachten tot het laatste moment met de aanschaf van presentjes.

Zelf koop ik het hele jaar door vaak al de aanbiedingen van de kadootjes die ik wil geven in december. Zo komt alles niet tegelijk en je merkt het niet zo. De uitgaves zijn dan meer gedoseerd. Wel even doorgeven aan b.v. de ouders van mijn kleinkinderen wat ik gekocht heb, om geen dubbele kado's te geven.

Vanmiddag ga ik met onze schoondochter Patricia wat aankoopjes doen in Tilburg ( haar geboorte stad).

Het Ridder kasteel dat ik op de verjaardag van Jethro onze oudste kleinzoon van bijna 5 , wil geven ( ook op 6 december jarig) is in Tilburg maar liefst 50 euro goedkoper! Dat is me wel een verschrikkelijk groot verschil.

Marit, de jongste kleindochter wordt op 20 november 2 jaar, dus ook zij heeft de pech om tijdens deze toch al drukke tijd van het jaar jarig twee zijn.

Gelukkig is Stijn, de zoon van Mikel en Patricia in het voorjaar op 6 maart jarig ( tevens onze trouwdag 1970)

Voor haar heb ik de verjaardags kadootjes al gekocht. Rest nog de Sinterklaasinkopen.

We gaan vanmiddag op pad en zal het resultaat ervan later vertellen.