Deel 2
DE BESTEMMING
Ondertussen op het terras:
De oudere man licht enkele aandachtspuntjes op over de kaart. Zijn stem klinkt diepbruin maar rustig van klank. Hij heeft grote sterke handen ziet Madelon. Zijn gelaat is bruin van de zon . Hij heeft borstelige wenkbrauwen die rusten boven zijn ogen.
Naast hem is een "Beagle" een meutehond gaan liggen. Geïnteresseerd slaat Madelon de twee heren met de hond gade. Zij bestellen een grote 'kom soep van de dag' dat zij met stokbrood boven over de landkaart verorberen. Stiekem pakt de hond een stuk stokbrood van tafel, kijkt met een oog naar Madelon alsof ie zeggen wil: "mondje dicht!" De twee mannen hebben echter niets in de gaten. Madelon lacht naar de hond. Wat een deugniet! "Woehoe", blaft de hond naar Madelon gericht!
Madelon schrikteen beetje, kijkt verlegen naar haar appelgebak dat nog steeds half opgegeten voor haar op haar bord heeft liggen. "Koest : Beagle", gebiedt de jongere man de hond. Met geamuseerde blik in de ogen kijkt hij even naar Madelon. Madelon op haar beurt kijkt toevallig ook weer op . "Hij is een beetje onbeleefd", legt de jongere man uit ! "Oh ja " kan Madelon nog maar net uitbrengen. "Ik vind hem wel grappig" , voegt ze er nog aan toe. Snel neemt Madelon een hap van haar gebak , doet net of ze verder niet geïnteresseerd lijkt. De jonge man echter blijf Madelon bestuderen. Zijn bruine ogen lijken zich in haar gezicht te boren. Madelon begint zich ongemakkelijk te voelen , frutselt onrustig aan haar servet . Tot overmaat van ramp stoot Madelon wat onhandig haar koffie om. De ramp is nu kompleet!
De jonge man staat meteen met zijn servet klaar om haar ter zijde te staan! Op enkele centimeters afstand kijken de twee elkaar in de ogen! "Komt allemaal door mijn hond", reageert de jongeman! "Mag ik me even voorstellen?" Nadat hij de servet op het nattige goedje op haar tafeltje heeft gedropt steekt hij lachend zijn hand uit naar Madelon . "Marnix Tak, aangenaam." Terwijl hij met zijn hand richting de oudere man wijst stelt hij ook hem voor aan Madelon: "Dit is mijn oom John. Deze ondeugend onopgevoede hond is van mij en heet: Delta!".
Delta reageert direct als hij zijn naam hoort ...voegt zich met zijn kop tussen hen in. Madelon hoort weer die overbekende Beagle yell: "oehoeoe!" Nu moet Madelon ondanks haar hoogrode ongemakkelijke kleur, wel even lachen!" Wat is dit een grappige hond," zegt ze ,aait hem over zijn kop en fluweelzachte oren . Gelukkig heeft de hond Delta haar uit een benauwde situatie gehaald, waardoor alles wat ontspanner wordt. "Hij is ook grappig. Echter niet op te voeden", lacht Marnix! "Mag ik U namens Delta een nieuw drankje aanbieden? "Oh....uh ja graag" , antwoordt Madelon .
"Ik vergeet me voor te stellen." Margot steekt wat aarzelend haar hand naar voren. Marnix echter heeft hem al tussen zijn grote handen omsloten. Madelon slikt zichtbaar. Marnix redt haar door te zeggen: "Mijn hond heeft U danig uit Uw doen gebracht!"
Madelon onderneemt opnieuw het initiatief om zich voor te stellen :"Ik heet Madelon. Ik ben op pad met mijn nieuwe rode vriendje... uh... ik bedoel mijn nieuwe rode autootje. " Madelon wijst in de richting waar het "vriendje" geparkeerd staat. Marnix is zichtbaar geamuseerd . Lacht breed uit en kijkt in de richting waarnaar Madelon wijst. "Dát is inderdaad een héél leuk vriendje...",lacht Marnix haar toe. Verbaasd door wat er allemaal ineens op haar afkomt gaat Madelon weer zitten. Ze weet niet meer waar ze moet kijken of wat ze moet zeggen. Ook Marnix is naast zijn oom gaan zitten , bestelt een tonic voor haar, zonder te vragen of ze dat wel wil en kijkt verder op zijn kaart. Oom John knipoogt naar Madelon en gaat geamuseert met zijn neef verder met waar zij mee bezig waren. Madelon krijgt een tonic. Eet met moeilijke happen haar appelgebakje verder op.Delta is aan de voeten van oom John gaan liggen Alles lijkt weer als tevoren
Eindelijk heeft Madelon haar gebak op . Even kijkt ze van opzij naar het tafeltje naast haar. Tot haar teleurstelling zitten beide heren over de kaart gebogen . "Teleur gesteld Madelon.? ....denkt ze bij zichzelf .... Hoezo teleurgesteld..... zegt een klein stemmetje van binnen. Heb je niet een paar weken geleden gezworen dat je alleen blijft de eerste jaren? Geen man meer voorlopig? Waarom ben ik dan nu teleurgesteld? Omdat Marnix geen aandacht aan me besteed? Madelon recht haar schouders , wenkt de ober om af te rekenen. Ze zal haar reis vervolgen . Geen Marnix of oom John kan haar daar van af brengen.
Nadat Madelon de rekening betaald heeft en naar haar autootje loopt kijkt ze nog eenmaal om . Ze startte haar autootje en brrrrrrrrrrrr. In gedachten verzonken rijdt Madelon verder . Ze denkt na over haar verleden en wat haar zojuist is overkomen....
"Dit kan niet! Dit wilde ze niet meer.......... Nét op dit moment in haar leven, dat ze opnieuw wil beginnen. Géén verliefdheid meer! Ze had zich vanochtend zo gelukkig gevoeld ! Eindelijk uit die lange winter, nadat zij en Frank uit elkaar waren gegaan.
Madelon komt weer tot haar positieven... Ze Rijdt rustig verder . Ze kiest een weg naar Putten . Grotendeels wordt deze weg door fietsers gebruikt . Het is géén prettige weg! Veel lawaai, uitlaatgassen van de autoweg naast haar, slechte stukken weg en een reeks verkeerslichten! Madelon draait haar autootje en slaat rechts een straat in. Ze komt in een meer landelijke omgeving. Langs de kant van de weg staan honderden rododendrons, die op uitbarsten staan. Ze rijdt langs groene terreinen waar twee grote Gebouwen staan : Ze leest :"Op een gegeven moment moet Madelon wel even lachen: Op een smal weggetje staat op een bord aangegeven: "Verboden voor Koeien _Schelpenpad" , staat er bij! Ze neemt een afslag naar links , Madlon rijdt door een prachtig heidegebied. Voor Madelon er erg in heeft rijdt ze het stadje :"Elburg", binnen. Ze voelt zich er meteen thuis!
Oud, knus en gezellig!
Madelon stopt voor de deur van een oud gezellig gebouw, waar een uithangbord vertelt dat het hier gaat om een Hotel "Hotel Elburg"
Madelon pakt haar tas , sluit haar autootje af en stapt het hotel binnen. Over rode vloerbedekking waar je tot je enkels inzakt loopt ze naar de balie, drukt op het belletje. Een meisje komt aangelopen die haar vervolgens vriendelijk begroet. Madelon reserveert een kamer, krijgt de sleutel en wordt door een heer in uniform naar haar kamer op de eerste etage gebracht.
Ze heeft een kamer met uitzicht op de gracht. Madelon ziet er mensen gezellig babbelend wandelen, alsof ze ook op vakantie zijn. En ja hoor ... dat moet ook wel zo zijn bedenkt Madelon zich want een van de dames maakt een foto in de richting van haar kamer. Als vanzelf duikt Madelon weg. kijkt haar kamer rond. Er hangen gebloemde gordijnen die in een band bij elkaar schuin voor de ramen hangen . Het ziet er echt Hollands uit. Op het tweepersoonsbed ligt een sprei in dezelfde bloemprint . De stoeltjes naast het bureautje zijn ook met dezelfde stof bekleed. Een klein openhaardje maakt het geheel nóg intiemer. Naast de badkamer met bad en douche, ligt op een soort nachtkastje De Bijbel.
Madelon besluit een lekker bad te nemen. Behaaglijk languit geniet ze van het warme welriekende badolie- geurtje dat voor haar klaar stond. Wat een heerlijkheid! Ze ontspant zich als vanzelf. Nadat ze zich heeft afgedroogd, besluit Madelon haar nieuwe lange rode broek met daarop een witte koltrui aan te trekken. Het loopt tegen etenstijd. Madelon besluit op verkenningstocht te gaan naar waar ze een hapje kan gaan eten. Het is een beetje fris geworden. Aan de lucht te zien zou het ook best wel eens kunnen gaan regenen.
Madelon pakt haar paraplu en blazer uit de auto en loopt naar een leuk oud uitziend straatje, waar meerdere mensen naar binnen gaan om te eten. Bij een klein restaurantje leest Margot wat het menu voor die dag is . Het lijkt haar wel wat. Ze stapt naar binnen . In de hoek staat een vleugel. Een donker getinte man van middelbare leeftijd speelt wat jazzachtige muziek. Niet al de tafeltjes zijn bezet. Margot kan kiezen waar ze wil gaan zitten. Ze kiest een tafeltje bij het raam.
Madelon kan zo vanaf haar plaats de stadspoort zien . Een ober komt naar haar toe, heet haar welkom, en geeft haar de kaart. Madelon voelt zich nog steeds vreemd. Haar gedachten gaan als maar weer terug naar de jongere man en de Beagle. Madelon kijkt steeds weer opnieuw op de menukaart.Ze besluit eerst een aperitiefje te nemen.
Terwijl ze van haar drankje nipt komt een oudere dame het restaurantje binnen. In de tussentijd zijn alle tafeltjes bezet. De ober kijkt rond of er nog een plaatsje is voor de dame. Naast haar loopt een kleinezwart hondje. Het is een héél kleine ruwharige teckel. De ober komt loopt naar het tafeltje van Madelon . Hij vraagt beleefd of Madelon er bezwaar tegen heeft, als de mevrouw in kwestie bij haar aan tafel komt zitten . Madelon ontwaakte uit haar gedachten, en als vanzelfsprekend geeft ze haar toestemming.
De mevrouw inmiddels bij Madelon's tafel aangekomen blijkt een verzorgde oudere dame te zijn, met een voor haar leeftijd charmant uiterlijk. Ze heeft haar grijsblonde haar in een wrong achter op haar hoofd . Haar gezicht is vriendelijk . Ze is in een klassiek sportief mantelpakje gekleed . Nadat de dame tegenover Madelon heeft plaats genomen gaat het hondje netjes aan de voeten van haar bazinnetje liggen .
"Bedankt Mevrouw dat U zo vriendelijk bent me deze plaats aan te bieden, en "Ducootje" bedankt U ook,!" Terwijl de oudere dame dit zegt kijkt ze vertedert naar het hondje dat haar met zijn zwarte kraal oogjes aankijkt. "Ik vind het wel gezellig mevrouw", antwoordt Madelon. " Zegt U maar Madelon hoor", voegt Madelon er aan toe :" Voor Mevrouw voel ik me tóch net iets te jong !" Wat een prachtige naam," zegt de dame op haar beurt. Ze gaat verder : "Ik zal me eerst ook even voorstellen: "Do van Elburg.... Ja! net als dit stadje! Ik zal U vertellen..........."
De dame begint met een rustige en vriendelijk stemmetje te vertellen: ( Madelon kan niet vermoeden dat door háár kennismaking er een nieuwe toekomst is aangebroken in het leven van Madelon......)
Ondertussen op het terras:
De oudere man licht enkele aandachtspuntjes op over de kaart. Zijn stem klinkt diepbruin maar rustig van klank. Hij heeft grote sterke handen ziet Madelon. Zijn gelaat is bruin van de zon . Hij heeft borstelige wenkbrauwen die rusten boven zijn ogen.
Naast hem is een "Beagle" een meutehond gaan liggen. Geïnteresseerd slaat Madelon de twee heren met de hond gade. Zij bestellen een grote 'kom soep van de dag' dat zij met stokbrood boven over de landkaart verorberen. Stiekem pakt de hond een stuk stokbrood van tafel, kijkt met een oog naar Madelon alsof ie zeggen wil: "mondje dicht!" De twee mannen hebben echter niets in de gaten. Madelon lacht naar de hond. Wat een deugniet! "Woehoe", blaft de hond naar Madelon gericht!
Madelon schrikteen beetje, kijkt verlegen naar haar appelgebak dat nog steeds half opgegeten voor haar op haar bord heeft liggen. "Koest : Beagle", gebiedt de jongere man de hond. Met geamuseerde blik in de ogen kijkt hij even naar Madelon. Madelon op haar beurt kijkt toevallig ook weer op . "Hij is een beetje onbeleefd", legt de jongere man uit ! "Oh ja " kan Madelon nog maar net uitbrengen. "Ik vind hem wel grappig" , voegt ze er nog aan toe. Snel neemt Madelon een hap van haar gebak , doet net of ze verder niet geïnteresseerd lijkt. De jonge man echter blijf Madelon bestuderen. Zijn bruine ogen lijken zich in haar gezicht te boren. Madelon begint zich ongemakkelijk te voelen , frutselt onrustig aan haar servet . Tot overmaat van ramp stoot Madelon wat onhandig haar koffie om. De ramp is nu kompleet!
De jonge man staat meteen met zijn servet klaar om haar ter zijde te staan! Op enkele centimeters afstand kijken de twee elkaar in de ogen! "Komt allemaal door mijn hond", reageert de jongeman! "Mag ik me even voorstellen?" Nadat hij de servet op het nattige goedje op haar tafeltje heeft gedropt steekt hij lachend zijn hand uit naar Madelon . "Marnix Tak, aangenaam." Terwijl hij met zijn hand richting de oudere man wijst stelt hij ook hem voor aan Madelon: "Dit is mijn oom John. Deze ondeugend onopgevoede hond is van mij en heet: Delta!".
Delta reageert direct als hij zijn naam hoort ...voegt zich met zijn kop tussen hen in. Madelon hoort weer die overbekende Beagle yell: "oehoeoe!" Nu moet Madelon ondanks haar hoogrode ongemakkelijke kleur, wel even lachen!" Wat is dit een grappige hond," zegt ze ,aait hem over zijn kop en fluweelzachte oren . Gelukkig heeft de hond Delta haar uit een benauwde situatie gehaald, waardoor alles wat ontspanner wordt. "Hij is ook grappig. Echter niet op te voeden", lacht Marnix! "Mag ik U namens Delta een nieuw drankje aanbieden? "Oh....uh ja graag" , antwoordt Madelon .
"Ik vergeet me voor te stellen." Margot steekt wat aarzelend haar hand naar voren. Marnix echter heeft hem al tussen zijn grote handen omsloten. Madelon slikt zichtbaar. Marnix redt haar door te zeggen: "Mijn hond heeft U danig uit Uw doen gebracht!"
Madelon onderneemt opnieuw het initiatief om zich voor te stellen :"Ik heet Madelon. Ik ben op pad met mijn nieuwe rode vriendje... uh... ik bedoel mijn nieuwe rode autootje. " Madelon wijst in de richting waar het "vriendje" geparkeerd staat. Marnix is zichtbaar geamuseerd . Lacht breed uit en kijkt in de richting waarnaar Madelon wijst. "Dát is inderdaad een héél leuk vriendje...",lacht Marnix haar toe. Verbaasd door wat er allemaal ineens op haar afkomt gaat Madelon weer zitten. Ze weet niet meer waar ze moet kijken of wat ze moet zeggen. Ook Marnix is naast zijn oom gaan zitten , bestelt een tonic voor haar, zonder te vragen of ze dat wel wil en kijkt verder op zijn kaart. Oom John knipoogt naar Madelon en gaat geamuseert met zijn neef verder met waar zij mee bezig waren. Madelon krijgt een tonic. Eet met moeilijke happen haar appelgebakje verder op.Delta is aan de voeten van oom John gaan liggen Alles lijkt weer als tevoren
Eindelijk heeft Madelon haar gebak op . Even kijkt ze van opzij naar het tafeltje naast haar. Tot haar teleurstelling zitten beide heren over de kaart gebogen . "Teleur gesteld Madelon.? ....denkt ze bij zichzelf .... Hoezo teleurgesteld..... zegt een klein stemmetje van binnen. Heb je niet een paar weken geleden gezworen dat je alleen blijft de eerste jaren? Geen man meer voorlopig? Waarom ben ik dan nu teleurgesteld? Omdat Marnix geen aandacht aan me besteed? Madelon recht haar schouders , wenkt de ober om af te rekenen. Ze zal haar reis vervolgen . Geen Marnix of oom John kan haar daar van af brengen.
Nadat Madelon de rekening betaald heeft en naar haar autootje loopt kijkt ze nog eenmaal om . Ze startte haar autootje en brrrrrrrrrrrr. In gedachten verzonken rijdt Madelon verder . Ze denkt na over haar verleden en wat haar zojuist is overkomen....
"Dit kan niet! Dit wilde ze niet meer.......... Nét op dit moment in haar leven, dat ze opnieuw wil beginnen. Géén verliefdheid meer! Ze had zich vanochtend zo gelukkig gevoeld ! Eindelijk uit die lange winter, nadat zij en Frank uit elkaar waren gegaan.
Madelon komt weer tot haar positieven... Ze Rijdt rustig verder . Ze kiest een weg naar Putten . Grotendeels wordt deze weg door fietsers gebruikt . Het is géén prettige weg! Veel lawaai, uitlaatgassen van de autoweg naast haar, slechte stukken weg en een reeks verkeerslichten! Madelon draait haar autootje en slaat rechts een straat in. Ze komt in een meer landelijke omgeving. Langs de kant van de weg staan honderden rododendrons, die op uitbarsten staan. Ze rijdt langs groene terreinen waar twee grote Gebouwen staan : Ze leest :"Op een gegeven moment moet Madelon wel even lachen: Op een smal weggetje staat op een bord aangegeven: "Verboden voor Koeien _Schelpenpad" , staat er bij! Ze neemt een afslag naar links , Madlon rijdt door een prachtig heidegebied. Voor Madelon er erg in heeft rijdt ze het stadje :"Elburg", binnen. Ze voelt zich er meteen thuis!
Oud, knus en gezellig!
Madelon stopt voor de deur van een oud gezellig gebouw, waar een uithangbord vertelt dat het hier gaat om een Hotel "Hotel Elburg"
Madelon pakt haar tas , sluit haar autootje af en stapt het hotel binnen. Over rode vloerbedekking waar je tot je enkels inzakt loopt ze naar de balie, drukt op het belletje. Een meisje komt aangelopen die haar vervolgens vriendelijk begroet. Madelon reserveert een kamer, krijgt de sleutel en wordt door een heer in uniform naar haar kamer op de eerste etage gebracht.
Ze heeft een kamer met uitzicht op de gracht. Madelon ziet er mensen gezellig babbelend wandelen, alsof ze ook op vakantie zijn. En ja hoor ... dat moet ook wel zo zijn bedenkt Madelon zich want een van de dames maakt een foto in de richting van haar kamer. Als vanzelf duikt Madelon weg. kijkt haar kamer rond. Er hangen gebloemde gordijnen die in een band bij elkaar schuin voor de ramen hangen . Het ziet er echt Hollands uit. Op het tweepersoonsbed ligt een sprei in dezelfde bloemprint . De stoeltjes naast het bureautje zijn ook met dezelfde stof bekleed. Een klein openhaardje maakt het geheel nóg intiemer. Naast de badkamer met bad en douche, ligt op een soort nachtkastje De Bijbel.
Madelon besluit een lekker bad te nemen. Behaaglijk languit geniet ze van het warme welriekende badolie- geurtje dat voor haar klaar stond. Wat een heerlijkheid! Ze ontspant zich als vanzelf. Nadat ze zich heeft afgedroogd, besluit Madelon haar nieuwe lange rode broek met daarop een witte koltrui aan te trekken. Het loopt tegen etenstijd. Madelon besluit op verkenningstocht te gaan naar waar ze een hapje kan gaan eten. Het is een beetje fris geworden. Aan de lucht te zien zou het ook best wel eens kunnen gaan regenen.
Madelon pakt haar paraplu en blazer uit de auto en loopt naar een leuk oud uitziend straatje, waar meerdere mensen naar binnen gaan om te eten. Bij een klein restaurantje leest Margot wat het menu voor die dag is . Het lijkt haar wel wat. Ze stapt naar binnen . In de hoek staat een vleugel. Een donker getinte man van middelbare leeftijd speelt wat jazzachtige muziek. Niet al de tafeltjes zijn bezet. Margot kan kiezen waar ze wil gaan zitten. Ze kiest een tafeltje bij het raam.
Madelon kan zo vanaf haar plaats de stadspoort zien . Een ober komt naar haar toe, heet haar welkom, en geeft haar de kaart. Madelon voelt zich nog steeds vreemd. Haar gedachten gaan als maar weer terug naar de jongere man en de Beagle. Madelon kijkt steeds weer opnieuw op de menukaart.Ze besluit eerst een aperitiefje te nemen.
Terwijl ze van haar drankje nipt komt een oudere dame het restaurantje binnen. In de tussentijd zijn alle tafeltjes bezet. De ober kijkt rond of er nog een plaatsje is voor de dame. Naast haar loopt een kleinezwart hondje. Het is een héél kleine ruwharige teckel. De ober komt loopt naar het tafeltje van Madelon . Hij vraagt beleefd of Madelon er bezwaar tegen heeft, als de mevrouw in kwestie bij haar aan tafel komt zitten . Madelon ontwaakte uit haar gedachten, en als vanzelfsprekend geeft ze haar toestemming.
De mevrouw inmiddels bij Madelon's tafel aangekomen blijkt een verzorgde oudere dame te zijn, met een voor haar leeftijd charmant uiterlijk. Ze heeft haar grijsblonde haar in een wrong achter op haar hoofd . Haar gezicht is vriendelijk . Ze is in een klassiek sportief mantelpakje gekleed . Nadat de dame tegenover Madelon heeft plaats genomen gaat het hondje netjes aan de voeten van haar bazinnetje liggen .
"Bedankt Mevrouw dat U zo vriendelijk bent me deze plaats aan te bieden, en "Ducootje" bedankt U ook,!" Terwijl de oudere dame dit zegt kijkt ze vertedert naar het hondje dat haar met zijn zwarte kraal oogjes aankijkt. "Ik vind het wel gezellig mevrouw", antwoordt Madelon. " Zegt U maar Madelon hoor", voegt Madelon er aan toe :" Voor Mevrouw voel ik me tóch net iets te jong !" Wat een prachtige naam," zegt de dame op haar beurt. Ze gaat verder : "Ik zal me eerst ook even voorstellen: "Do van Elburg.... Ja! net als dit stadje! Ik zal U vertellen..........."
De dame begint met een rustige en vriendelijk stemmetje te vertellen: ( Madelon kan niet vermoeden dat door háár kennismaking er een nieuwe toekomst is aangebroken in het leven van Madelon......)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten