woensdag 7 oktober 2009

Het Boek van Madelon hoofdstuk4


Hoodstuk 4

De Ommekeer





Ondertussen aan het Veluwemeer
"Kom....we gaan kijken Madelon...!" Terwijl ze al op weg is naar het huisje roept Do naar de taxi chauffeur:"Wacht U even op ons? We zijn over een kwartiertje weer bij U terug" . Het hondje huppelt achter haar aan. "Zo te zien heeft mijn Dukootje er ook wel zin in ", voegt Do achter haar vraag aan de chauffeur toe. Madelon moet moeite doen om de twee bij te houden! Voordat Madelon bij het huisje aankomt zit Ducootje al op de blauwe tuinbank te wachten. Do kijkt met haar hand tegen het raam naar binnen. Madelon moet toegeven: "Het is een héél leuk huis! En het uitzicht is écht geweldig. Het ligt recht tegenover het meer, waar op dit moment volop gesurft wordt! "Nou Do....als je het huis kunt kopen is dit écht geweldig! Ik ben blij voor je" . Madelon pakt Do bij haar arm en lacht tegen de enthousiaste Dame.
Opeens werd Do stil. Samen met Madelon geniet ze van de prachtige omgeving. Even later trekt ze Madelon mee naar binnen om de kamers en de prachtige blauwe vloerbedekking te laten zien. Ducootje kwispelent achter hen aan. In de eerste instantie denkt Madelon niet na over het feit dat Do nog niet officieel de woning heeft gekocht. Daarom normaliter géén sleutel van het huis kon hebben.....
De blauwe vloerbedekking waarover Do haar had verteld valt Madelon meteen op ! Héél het huis is ermee bekleed. Zelfs de trappen naar de eerste en tweede verdieping. Mooi dik en zacht alsof het fluweel is. ! Er hangen zelfs gordijnen in diezelfde iets lichtere lavendelblauwe tint. Overal komt de blauwe kleur terug. Zelfs de bank voor het huis is blauw. De keuken is héél licht blauw_ zacht grijs. De handgrepen van mat zilverkleur. Nog nooit heeft Madelon zoveel harmonie in een huis aangetroffen!
Beide Dames zijn er stil van geworden . Je kunt de vogels buiten duidelijk horen fluiten. Een scheepshoorn uit de verte klinkt hen in de oren, waardoor beiden weer tot hun positieve kwamen. Ik begrijp waarom U zo enthousiast bent! "Ik ben de gelukkigste vrouw in heel Nederland" antwoordt Do Madelon met geëmotioneerde stem. "Hierop heb ik al die jaren gewacht! Als ik nu nog mijn laatste wens zou mogen.... dan......." Do kijkt op alsof ze schrikt van wat ze net gezegt heeft. "Vergeet maar even wat ik zei Madelon. Ik zal je binnenkort vertellen wat ik hiermee bedoel." Voor vandaag genoeg emoties! " I am very grateful!" Dank je wel my lord!" Kom meisje vervolgde Do. "We zullen maar weer gaan!"Met een zachte héél rustige stem neemt Do Madelon onder de arm. Roept de kleine teckel met hen mee te gaan.
De Dames stappen de taxi weer in. Do gebiedt de chauffeur hen weer terug te brengen naar hotel "Elburg"'. Do is bijzonder rustig geworden in vergelijking tot de heenweg. Madelon slaat haar gade vanuit haar ooghoeken en denkt: "Wat een bijzondere vrouw is dit!" Wat hield zij verborgen?
Do voelde dat Madelon haar gadesloeg. Pakte Madelons hand in haar kleine wat frisse handen. "Ik ben blij dat ik jou ontmoet heb Madelon! "Madelon voelde een warm gevoel in zich opkomen. Zo'n warmte had ze lang niet gevoeld. Voordat Do en Madelon er beiden erg in hadden stopte de taxi weer voor Hotel Elburg.
Do rekent met de chauffeur af. Tilt Duco uit de auto. Madelon voelt aan dat ze Do nu niet alleen kon laten. Ze pakt haar onder haar arm . "Kom" zegt Madelon .We gaan er samen een fijne dag van maken. We gaan eerst een lunchen. Nú op mijn kosten. Zónder tegenspraak!" Do knikt alleen maar. Geeft Madelon een kus op haar wang! Zag Madelon het goed? Of vergistte zij zich en zag ze een traan in de hoeken van de Do's ogen?
Het weer was lekker geworden. Nu was het wél fijn om op het terras buiten de lunch te gebruiken.
Het zonnetje scheen uitbundig en verwarmde de twee zichtbaar gelukkige mensen op het terras van Hotel Elburg. Do had Ducootje op de stoel naast haar gezet. Weldra lag hij in diepe slaap. Had het warm in het zonnetje gekregen. Hij draaide zich op zijn rug en knipperde met zijn oogjes tegen de zon. Do en Madelon genoten van de broodje kaas en ham. Het smaakte hen goed. Do wilde na het eten even terug naar haar eigen hotelletje om uit te rusten. s'Avonds zouden de twee elkaar weer treffen in het etablissement waar zij elkaar de vorige avond hadden ontmoet! Als vanzelf ging Madelon daarmee akkoord. Ondertussen besloot Madelon haar autootje te pakken en de omgeving wat te gaan verkennen.
Madelon stapt in haar autootje waarin het behoorlijk warm was. Madelon opent daarom meteen het raampje aan de bestuurskant naast zich. Voor ze er erg in heeft zit Madelon te zingen achter het stuur. Zevoelt zich ontspannen en gelukkig. Het weer beantwoordt door zijn zonnenstralen dat gevoel uitbundig ! Wederom komt Madelon ,via een andere weg welliswaar langs het Veluwemeer. Ze móest toegeven: "het was hier écht schitterend! Volop surfers waren bezig de zeilen rechtop te houden. Er stond slechts een zachte bries. Wat moeilijker surfen dan vanochtend! Er liepen verschillende honden. Sommigen waagden zelfs een duik in het water! Later wilde Madelon beslist ook weer een hond! Madelon besloot haar autootje te parkeren en wat langs het water te lopen. Mijmerend over wat ze allemaal had meegemaakt de laatste dagen keek ze niet goed uit waar ze liep.Madelon struikelde . Madelon lag languit en keek op een grote stronk droog hout neer. "Au!"Madelon pakte naar haar enkel, wilde opstaan, maar een helse pijn schoot tot in haar lies! Ze zakte weer als vanzelf op haar knieën, rolde over op haar bibs, pakte met haar handen de enkel van haar linker voet vast !Haar gezicht vertrok van de pijn.
Een paar jongens die verderop aan het voetballen waren kwamen naar haar toe. "Heeft U zich pijn gedaan?", vroeg een lange magere jongen. 'Ik kan niet meer op mijn rechtervoet staan', zei Madelon met een wat gebroken stemmetje. De enkel zwol lelijk op! Madelon probeerde weer overeind te komen. De lange jongen hielp haar overeind. Ze stond op haar linkerbeen maar het lukte haar niet om op beide benen te staan.
'Misschien gebroken mevrouw, of zoiets....!' zei de jongen. 'Ja móet wel' beaamden de andere jongens nu ook. Door de jongelui gesteund strompelde Madelon naar de stronk die haar deze ellende bezorgd had. Het lukte haar met een plof op het stuk hout te gaan zitten. Madelon deed haar sok omlaag. Haar enkel rood gezwollen . 'Dat ziet er niet écht goed uit mevrouw', zei een jongen met knalrood haar en sproetjes. 'Wacht even, Pieter heeft zijn mobieltje bij zich, misschien dat U iemand kunt bellen.' Meteen liep hij op de andere jongens af, die stonden te wachten om verder te spelen. Pieter, een blonde jongen met een guitig gezicht kwam samen met de roodharige jongen aangerent. 'Kan ik iemand voor U bellen die U naar een dokter brengt?", zei Pieter met een bezorgt gezicht. 'Iemand bellen?' dacht Madelon! Wie zou ze kúnnen bellen? De enige die ze kende was Do. Madelon wist helemaal niet in welk hotel Do logeerde!
'Nou..weet je ..', zei Madelon nog steeds met vertrokken gezicht: "Ik ben hier net 2 dagen, en ik ken hier niemand. Ik logeer in Hotel Elburg". 'Oh....', antwoordde Pieter haar :' De vader van mijn vriend werkt er. Hij is ober. Ik weet niet of hij dienst heeft!' "Ik kan moeilijk de ober bellen' zei Madelon met een geforceerde lach! 'Weet je wat' zei toen de lange jongen spontaan.' Zou het lukken om achterop mijn fiets te gaan zitten, dan breng ik U naar dokter Fransen!' 'Ja, graag...vervolgde Madelon opgelucht. Dat is misschien een goed idee'. Madelon kon echter niet op haar voet gaan staan. 'Oké', zei de lange jongen, 'een ogenblikje dan ga ik mijn fiets even halen, staat daar bij de dijk'. De jongen wees naar links. 'Als je dat wilt doen', zei Madelon. 'Héél lief van jou!' Ondertussen deed Madelon haar schoen en sok uit. Ze kon niets aan haar voet verdragen! 'Natuurlijk! Doe ik even_', zei de jongen. Nam een sprint in de richting van de dijk! De hele groep jongens stond nu om Madelon heen!

Madelon keek beteutert naar haar voet en vroeg zich af hoe ze vanavond haar afspraak met Do nu waar moest maken. Dat ze erheen moest stond vast. Do zou zich grote zorgen kunnen maken als Madelon niet op zou komen dagen. Hoe moest het nu met haar autootje bedacht ze zich . Veel tijd om zich zorgen te maken had ze niet, want daar kwam Pieter al weer aan. " Ben ik weer!", zei Pieter enthousiast! Madelon ging in amazonezit achter op de fiets van Pieter zitten. Reed met hem naar de verharde weg. Haar voet omhoog, haar sok en schoen in haar hand. Met de andere hand hield ze zich vast aan Pieter! 'Succes met je enkel', riepen de jongens haar na! 'Dank je wel', riep Madelon terug. Zwaaide met haar hand waarmee ze de schoen en sok vast had. 'Ik zie jullie misschien nog wel?' Binnen een minuut of tien, stonden ze voor de praktijk van de huisarts. De dokter had geen spreekuur, maar wilde toch wel even kijken . De dokter bekeek de voet. 'Die is heel erg verstuikt!' zei de arts met ernstige blik in de ogen. Ik zou voor de zekerheid even een fotootje laten maken. Ik denk niet dat er iets gebroken is, maar even een fotootje kan geen kwaad! Wil jij even naar de eerste hulp met deze jongedame, vroeg de dokter aan Pieter?" Blijkbaar kenden de twee elkaar. "Oké, doe ik!" beantwoordde Pieter de arts met trotse stem! "Houdt U het nog even vol op mijn stalen ros?", vroeg Pieter lachend aan Madelon? "Jawel hoor... ik kan het zo nog wel even uithouden!"Je bent een schat! "
Bij het kleine ziekenhuis aangekomen, ondersteunde Pieter Madelon om haar op een muurtje te laten plaatsnemen, zette zijn fiets in de fietsklem en haalde uit het portiek een rolstoel voor Madelon. 'Wat een toestand." Madelon maakte zich een beetje bezorgd over Pieter! "Heb je wel tijd en zin" vroeg Madelon? 'Ik zal U naar de eerste hulp helpen", antwoorde de jongen. "Zou U het dan verder zelf willen regelen?', vroeg Pieter, 'Ik moet over een kwartiertje mijn vader helpen .''Túúrlijk', antwoorde Madelon. 'Ik ben al héél blij , dat je me zo ver geholpen hebt !'
Even later lag Madelon met haar voet onder het röntgenapparaat! Gelukkig was de enkel niet gebroken. Er zat een diep scheurtje in haar enkel. Haar voet werd met natte vetwatten en verband ingepakt.!Absolute rust voor een week.... Daarna moest Madelon weer terugkomen. Madelon belde een taxi naar haar hotel. Even later hinkte ze de hal binnen van hotel Elburg! Gelukkig was er een lift, die ze nu noodgedwongen wel moest nemen! Haar enkel deed verschrikkelijk pijn. Met verbeten gezicht kwakte ze even later neer op haar bed, liet zich achterover in haar kussens zakken! 'Nou! Daar lig ik dan, mompelde Madelon hardop!' Madelon nam een paracetamolletje in tegen de pijn ; sloot even haar ogen om alles op een rijtje te zetten! Madelon dommelde in .Na een uurtje geslapen te hebben werd Madelon wakker. Herinnerde zich meteen weer aan wat er was gebeurd, Jeetje...wat nu? Ze zou het vandaag maar een beetje rustig aan doen, veel meer viel er toch niet te beleven met de zere enkel. Ze staarde wat voor zich uit. Veel tijd om na te denken kreeg ze niet. Haar telefoon speelde haar bekende muziekje. 'Hallo met Madelon.'"Hallo Meisje. Wat ben je aan het doen? Ik wilde een eindje met Ducootje gaan wandelen. Heb je misschien zin om met me mee te gaan?" Dat was Do! "Ja.... zin heb ik wel Mevrouw, maar dat zal helaas niet kunnen!" " Oh, jammer...., dan zie ik je vanavond wel, hoe laat had je gedacht?" "Nou", zei Madelon_ wist even niet hoe uit te leggen_ 'Dit zal ook een beetje moeilijk worden. Ik heb eigenlijk er nog niet over nagedacht hoe ik überhaupt naar U toe moet . Ik ben vanmiddag gevallen en nu heb ik een gescheurde enkelband. Ik moet een week rusten!" 'Maar kind! Hoe heb je dát nu in hemelsnaam voor elkaar gekregen in zo'n korte tijd antwoordde Do.'Hoe kan dat nou?" Madelon vertelde Do wat er was gebeurd. 'Goh! Meisje toch! Wat vervelend nou!' 'Ik heb even wat geslapen 'ging Madelon verder. 'Mijn auto staat nog bij het meer.!' Hoe moet ik die nu hier krijgen?' 'Oh, ja natuurlijk... die staat nog daar... Jij zat immers achter op de fiets van die jongen!' Do's stem klonk bezorgt . "Je kunt iemand laten regelen dat hij wordt opgehaald. Als je de sleutel aan de receptie geeft. Even uitleg geeft over de situatie .......' Do wist gelijk raad. Oké, dat zal ik doen ", antwoorde Madelon. "Zou U denken datiemand van het hotel dit zou willen doen," vroeg Madelon.
'Ja, natuurlijk', antwoordde Do beslist! Ja hoor, dat doen ze wel!' Do klonk erg geloofwaardig. 'Afgesproken, ik zal het hen vragen', Madelons stem klonk opgelucht. "Ik kom zo dadelijk naar je toe, en dan vinden we wel een oplossing hoe alles verder moet; sprak Do met lieve woorden Madelon toe. 'Dat hoeft U niet te doen, hoor !'. Madelon werd er verlegen van dat Do zo aardig was voor haar! 'U heeft al genoeg om handen met het huis en alles wat daarmee te maken heeft.' 'Kom op zeg', viel Do haar in de rede! 'Nu moet je niet zo stoer doen! Wat zou je dan willen doen zo in je eentje? Nee hoor... Ik kom... dat staat voor mij vast!' 'Fijn , antwoordde Madelon, lachend!' "Dacht je dat tante Do jou nu in de steek zou laten? Dan ken je tante Do nog niet hoor! Ik kom er aan en dan zullen we jou eens gaan verwennen!' 'Ik heb al niks meer in te brengen'antwoordde Madelon lachend! 'Nou... nee... Of je zou het écht niet willen. Dat kun je niet doen hoor!' was het antwoord van Do. 'Het is goed mevrouw.... Oké !Bedankt alvast .' Madelon had een kleur van opwinding gekregen . 'Hou nou eens op met dat Ge_Mevrouw, Tante Do!_ voor jou! Mevrouw_! Niks daarvan. Klinkt zó onaardig!' Je bent niet onaardig, dus dat kan niet!' Tante Do klonk héél resoluut! 'Oké, Oké_... tante Do... sorry,!' Goed zo. Klinkt al veel beter!' Tante Do was gerustgesteld.'Ik kom eraan Madelon... even Dukootje uitlaten !' 'Is goed tante Do.... tot strakjes!'
Madelon voelde zich na dit gesprek een stuk beter. Ze spoelde haar gezicht af met koud water en haalde een kam door haar blonde haar. Daarna hinkelde ze zo goed en zo kwaad als het ging naar beneden om bij de receptie te informeren of er iemand bereid was haar autootje op te halen. Tegen de tijd dat ze beneden was kwam Do ook net binnen lopen .Samen overlegden ze wat te doen. 'Laten we eerst even wat drinken in de lounge! Kun je even op adem komen! Je had toch niet naar beneden hoeven komen, je had moeten bellen!' Domme meid", sprak Do haar moederlijk toe.! Je moet rusten met dat voetje! Dit gaat zo niet goed! Do gaat iets anders organiseren! ' Do sprak weer alles achter elkaar in een lange zin door. 'Jij gaat vanavond mee met mij, dan blijf je bij me tot je weer mag lopen! Als je zo alleen hier bent.....dat is niks! Je hebt verzorging nodig!' 'Maar....zó erg is het niet hoor, Do!' Madelon schrok er van. ' Nou.... dat is niet aan je" bezwete" gezicht te zien!' Jij gaat gewoon met mij mee! We zullen elkaar écht niet in de haren vliegen! Dat gaat goed....wij twee!'
Het klonk weer erg overtuigend wat Do zei. Do had Madelon al onder de arm naar een fauteuiltje geholpen, en Ducootje liep met haar band slepend op de grond achter hen aan! Een beetje op afstand. Ze vond het maar vreemd hoe Madelon liep te hinken. Zijn staartje naar beneden, oortjes opzij! Toen Madelon eenmaal zat liep Duko met een boog om haar heen om vervolgens met een diepe zucht op de grond naast Do plaats te nemen. Do bestelde thee. Nadat beiden de thee gedronken hadden; geboodt Do, Madelon weer op te staan om samen met gebruik van de lift naar boven naar de kamer van Madelon te gaan om al haar spulletjes bij elkaar te zoeken. Madelon had niet eens het besef om te protesteren. Ze liet het over zich heen komen. Vond het betuttel van Do, eigenlijk best fijn!
'Zo meisje... zeg jij maar waar ik alles kan vinden en dan zorg ik dat alles ingepakt wordt. Wél een gezellige kamer heb je hoor! Past heel goed bij je! Ondanks dat .... je zult het ongetwijfeld héél fijn bij mij gaan vinden!' Maak je maar niet druk meisje'."Do kneep Madelon in haar wang! Duko liep maar achter haar aan, was duidelijk van slag! De halsband en riem nog steeds slepend over de grond! Do had duidelijk geen tijd voor hem nu! Madelon had het in de gaten, riep Duko naar zich toe. Met zijn oorjes half naar achter kwam hij naar Madelon toe , liet Madelon de riem van de halsband losmaken! Hij kwispelde weer, alsof ie haar dankbaar was voor de last die van hem werd afgenomen!
'Fijn hè Dukie.... dat Maddie bij ons komt' vervolgde Do. Kwispelent keek Dukie met zijn kleine pikzwarte kraaloogjes naar Do op. 'Ja.... Maddie gaat met ons mee' zei Do zich richtend tot haar hondje! 'Ze komt logeren bij ons!' Madelon sloeg het gade en moest toch wel lachen om dat drammerige gedrag van Do! Wat een bijzondere vrouw , dacht Madelon! Ze genoot ervan!
Even later nadat alles was ingepakt werd er op de deur geklopt. Alles werd door het hotelpersoneel naar beneden in de hal gebracht. Do gaf het adres door waar het autootje van Madelon naar toe gebracht moest worden. Ondertussen rekende Madelon af voor haar verblijf om even later plaats te nemen in de taxi die voor kwam rijden!
En daar reden ze weer.
Madelon wist eigenlijk helemaal niet waar ze naar toe reden ....keek naar buiten. Tot haar grote verbazing, stopte de taxi bij een groot Herenhuis! Dit was toch géén hotel?
Do kijkt haar van opzij aan. Ze knikt. 'Ja hier moeten we zijn!' Hier logeer ik!' Ik zal het je allemaal uitleggen!' Maar nu moeten we eerst zorgen dat alles in orde wordt gemaakt voor jou! Toen de taxi stopte ; de chauffeur de deur voor Do openhield.. ging de voordeur van het Herenhuis al open. Een mevrouw van middelbare leeftijd kwam naar hen toe! 'Bent U al weer terug mevrouw?' vroeg de wat mollige dame. ze nam Ducootje van haar over. 'Ja Bertha. Je krijgt er een logeetje bij! Dit is Madelon. Zij moet met haar enkel rusten, heeft hem flink bezeerd, kon écht niet langer daar in" Elburg" blijven!' Alles kwam er weer in een adem uit bij Do.
Bertha knikt vriendelijk naar Madelon! Madelon krijgt een blos op haar wangen van verlegenheid. Jeetje,wat een luxe!!!. Het leek op de inhoud van een ouder boek of film uit de tijd van haar oma! De oma van Madelon vertelde haar ooit dat in haar tijd ; de tijd dat zij jong was, er ontzettend veel mensen bediendes hadden,die vaak intern woonden en een klein "traktement" hadden . Wél met "kost en inwoning ". Maar dit was : Nu....! Onvoorstelbaar! De mollige vrouw droeg zelfs een wit schortje over haar zwarte jurk! Door de grote zware eiken deur hinkelde Madelon naar binnen en kwam in een grote ruime klassieke hal!
'Kom verder Madelon'. Do kwam met een wandelstok aanzetten die zij ergens bij de kapstok uit een bak had gevist.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten