woensdag 7 oktober 2009

Het Boek van Madelon Hoofdstuk 7


Hoofdstuk7



Een ontknoping

Opeens ging de telefoon in de serre.................
Bertha liep snel naar de grote hal om de telefoon op te nemen. Madelon keek om ; zag nog net het puntje van de strik van haar schortje door de openstaande tuindeuren verdwijnen. "Wat een bruisende vrouw" merkte Madelon op. "Nou en of" antwoordde Do,' Bertha straalt energie uit.'Op dat ogenblik kwam Bertha weer naar buiten gelopen ; zo te zien was er iets aan de hand.
Bertha straalde van top tot teen....'Max was aan de telefoon....; met de mededeling dat hem iets bijzonders was overkomen. Do en Madelon keken elkaar aan, lachend om de onhandige opgewondenheid van Bertha . Beiden bogen zich een beetje naar Bertha toe om geen letter van het komende verhaal te hoeven missen. ' Max, is al onderweg, mevrouw. Ze zullen er over een uurtje zijn! Ik ga naar boven de kamers in orde maken! Ik moet als de weerga iets aan het eten gaan veranderen! kunt u me beneden even missen mevrouw?' 'Ja, natuurlijk, Bertha, ga maar gauw...'gebood Do nu ook. 'Oh, jee! Madelon,' ik ga je nu eerst vertellen hoe het allemaal in elkaar zit hier!'Do schonk thee in voor hen beiden, haar gezicht stond opeens erg serieus !'Madelon, meisje:" Ik heb je verteld over dat verschrikkelijke ongeluk dat mijn dochter en kleinzoon overkwam. ......
'Mijn man en ik hebben hier altijd gewoond, vanaf de dag dat we getrouwd waren. We waren heel gelukkig, vooral toen onze dochter werd geboren! Er was echter iets dat ons geluk danig parten speelde! Mijn man had een groot probleem.....Hij dronk. Iedereen doet dat wel eens , maar hij dronk soms echt een beetje te veel! Jaren ging het goed..... dan stak het de kop weer op! Het is een ziekte , Madelon, het is verschrikkelijk! Als je dit hebt dan heb je:" levenslang!" Do nam even pauze en ging verder met haar verhaal: 'Die bewuste avond had mijn man weer teveel gedronken ! Is op de bank in slaap gevallen terwijl hij een sigaret rookte. Onze dochter en kleinzoon waren al boven, lagen al te slapen. Je begrijpt wat er toen is gebeurd......! Ze zijn beiden gestikt in de rook! De hele achterkant van het huis is in rook opgegaan! Do nam even een korte pauze; haar gezicht stond droevig. 'Mijn man is ondanks verschrikkelijke brandwonden, de dood bespaard gebleven. Hij was echter verlamd aan beide benen.'
Madelon was bleek achterover in haar stoel gezakt, alsof ze zichzelf voor dit alles wilde beschermen! Do vertelde echter door, alsof ze in een soort hypnose was! 'Ik kon het hem niet vergeven, Madelon. Ondanks dat hij me heel hard nodig had, ben ik met Max, die alleen over bleef, naar Canada vertrokken, waar mijn zuster en haar familie woont. Mijn man ........werd een wrak! Hij heeft me gesmeekt terug te komen. Hij hield heel veel van mij.' Do staarde naar een punt voor zich uit. 'Ik ben ondanks dat, altijd van hem blijven houden, maar kon niet onder een dak met hem wonen, waar al dit verschrikkelijks was gebeurd. Het zou nooit meer zijn als tevoren!' Do vertelde door . Madelon zat muisstil en bleek te luisteren. 'Mijn man is als tweeling geboren. Jan zijn tweelingbroer woont in Zwitserland. Hij erfde van zijn ouders het chalet in Interlaken. Jacob mijn man erfde ons huis na de dood van hun ouders. Na de dood van mijn man ben ik teruggekomen om het huis van mijn schoonouders in ere te houden. Ook voor Max. Hij zal uiteindelijk hier de scepter zwaaien, als ik er niet meer ben.' Jan is overgekomen en die twee_ zijn nu samen door Nederland getrokken, om herinneringen op te halen.' Do zuchtte maar ging verder:
'Het huisje aan het meer heb ik gekocht omdat ik hier nu wil blijven wonen. Max zal hier zijn intrek nemen. In de winter zal ook ik _hier meer vertoeven. Het is in de winter te vochtig aan het meer. Ik heb het je niet verteld, eerder. Ik wilde een nieuw leven gaan beginnen en had mezelf wijsgemaakt dat het was, zoals ik jou dat heb verteld die avond toen we elkaar hebben ontmoet!' 'Ja, meisje, dit is een triest verhaal !'
Madelon had medelijden met Do, omhelsde haar. De twee vrouwen hielden elkaar stevig vast. 'Ik vind het heel bijzonder dat U me dit allemaal toevertrouwd! Ik zal U niet langer tot last zijn, ik ga zodadelijk mijn spullen pakken' zei Madelon met zachte stem. 'Ben je niet wijs, kind? Hoe kom je op deze belachelijke gedachte?'Do keek haar verschrikt aan. 'U heeft het al zo druk nu met uw kleinzoon en uw zwager, daar kan ik niet ook nog eens bijkomen! "Je bent hier en je blijft hier, hoor! Je blijft tot je weer behoorlijk uit de voeten kunt, en weer kunt autorijden.' Do sprak Madelon toe met een besliste klank in haar stem. 'Ja maar.....', Madelon kon echter haar zin niet afmaken. 'Niks te ja.. maar.........Madelon! Je zou me zo teleurstellen door te vertrekken.... Dat doe je me niet aan, wel?'
Madelon wist niets meer te zeggen, knikte verlegen. Do gaf haar weer een omhelzing en kuste haar op beide wangen! 'Oh, jee! Wat een dag!' Do pakte haar zakdoek die ze uit haar tas frommelde en zwaaide ermee voor haar gezicht! We nemen een port, Madelon! Hebben we nodig!'
Madelon, die eigenlijk geen trek had, durfde niet te weigeren, even later zaten ze aan een glas port, die Do uit de kamer achter de serre had gehaald. Ongemerkt werd het steeds later,ook wat frisjes, dus besloten de beide dames naar de serre te gaan. Madelon had zich even overbodig gevoeld, maar was nu erg blij te blijven.
Ondertussen was ook Bertha weer beneden en kondigde aan dat ze met het voorbereiden van het diner zou beginnen. Madelon ging met hulp van Do even naar haar kamer, om zich wat op te frissen en zich te verkleden. Ze vond het spannend om kennis te maken met Max.
In de stilte die er heerste klonk opeens een luid getoeter. Madelon kon niet ontdekken wat het was. Wél hoorde ze even later een geluid dat ze tot haar grote schrik herkende! Boehoe.......! klonk het in haar oren! Waar had ze dit meer gehoord? Delta?........! Madelon stond genageld aan de grond, wist even niet wat ze moest denken.
Ze hoorde Ducootje enthousiast blaffen in de tuin. Wéér hoorde ze : Boehoehoe.........! Ze hoorde mannenstemmen, en Do.
Ze hinkelde voorzichtig naar het raam met een grote badhanddoek voor haar naakte lichaam. Nee! Dat kán niet! Zag ze het nu goed! Madelon steeg het rood naar de wangen, haar hart begon te bonzen! Dat waren : Marnix en oom John en Delta, die luid blaffend opsprong tegen Do. Do begroette Delta door op zijn rug te kloppen, de mannen omarmden Do.
"Marnix...... Zou dit Max zijn? Oom John..... zou dat oom Jan uit Zwitserland zijn?
Madelon raakte een beetje uit haar doen! Nu even goed nadenken. Ze kon geen kant op met haar voet en zou de confrontatie aan moeten gaan. Ze ging naar de kast om iets uit te zoeken aan te trekken . Zorgvuldig kleedde ze zich aan ondertussen bedenkend hoe ze het aan zou pakken. Madelon was opgewonden om Marnix weer te zien. Toen ze eindelijk tevreden was met haar uiterlijk strompelde ze naar het liftje en daalde af.Een opgewonden Do kwam haar al tegemoet..............!

Do nam haar onder de arm en liep met haar naar de blauwe kamer. "Hello", ik dacht al die naam heb ik pas gehoord!" Madelon stond oog in oog met Marnix. Zijn licht blauwe ogen keken haar vriendelijk aan! 'Kijk eens, oom John! Herkent U deze jongedame ook?' 'Maar, natuurlijk! De charmante jongedame van het terras,' knikte oom John. 'Natuurlijk herken ik haar! Enchanté mademoiselle!" Oom John gaf haar een handkus! Madelon kleurde tot onder haar blonde haar! 'Kennen jullie elkaar?' vroeg Do verbaasd? 'Yes..you know : " Oom John en ik waren al in de gelukkige omstandigheid deze charmante jongedame te ontmoeten," vulde Marnix aan! "Delta.....!" Marnix knipte met zijn vingers en Delta verscheen in de deuropening. Achter hem Ducootje blij kwispelt achter zijn vriend aan! Delta liep naar Marnix alsof ie zeggen wilde: " Heb je iets lekkers voor me?" Look ....boy! Do you recognize this beautiful lady?' sprak Marnix zijn hond toe.
Delta keek op, zijn tong uit de mond.... liep richting Madelon. Hij kwispelde. Ja, hij herkende haar ook! Madelon gaf Delta een klopje op zijn rug. Marnix zag haar voet en moeilijke houding bij het bukken naar Delta. 'Wat is er gebeurd,' vroeg Marnix aan Madelon.? En hoe bent U hier zo bij ons beland? vroeg Marnix lachend.
Do vertelde Marnix het hele verhaal. Marnix legde Do uit hoe ze Madelon al eerder ontmoet hadden! Madelon knikte af en toe wat verlegen van de een naar de ander.
Even later nodigde Bertha hen aan tafel plaats te nemen. Bertha had extra haar best gedaan, om toch nog een heerlijk diner klaar in elkaar te flanzen! Als slot zaten ze bij elkaar in de serre, dronken koffie. Do en Marnix vertelden over hun leven in Canada. Oom John over zijn prachtige Zwitserland. Madelon was in een opgewonden stemming! De wijn had haar wangen licht roze gemaakt. Haar ogen glanzden . Marnix was gecharmeerd van dit aanblik! Bertha was héél opgetogen dat de sfeer in het zo verstilde huis zo veranderd bleek!
De naam Max, bleek het troetelnaampje voor Marnix te zijn, dat Do voor hem gebruikte. Madelon had nu begrepen hoe alles in elkaar zat in deze familie, die héél wat gebeurtenissen achter de rug bleek te hebben

De twee jongetjes op de foto in de kamer van Madelon waren Oom Jan en de overleden echtgenoot van Do. De foto van het kleine meisje met de poppenwagen was hun moeder, de overgrootmoeder van Marnix. De foto van de mooie vrouw die zo ontzettend op Madelon leek, was de dochter van Do, de moeder dus van Marnix. Ze had een prachtige naam vond Madelon: "Jasmine".
Het jongetje waarvan de grote foto in de hal hing was het omgekomen tweelingbroertje van Marnix. De tweelingenlijn zat dus in de familie. In de eetkamer stond op een fototafeltje de Tweeling, toen nog bij elkaar.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten